Terwijl mijn hoofd overloopt met andere dingen, er ineens van alles geregeld moet worden van iets waar we al tijden naar uit kijken. Dringt wat later als normaal tot mijn door dat de puzzeltijd van mijn oudste in pauze stand gaat. Ineens zie ik zijnngezichtje en dringt het tor me door, als het voor mij al snel en overweldigend gaat ineens wat betekend dat voor jouw….
Terwijl de jongste in haar eigen bubbel naast ons zweeft en daardoor gewoon buiten de werkelijkheid toekijkt (slimme strategie, gewoon even de werkelijkheid buitensluiten tot je het in elkaar kan puzzelen), wilde oudste juist alles intens meebeleven, helpen en snappen. Maar het is te veel.. En daar komt het bekende patroon, hij houdt zich groot en sterk voor de buitenwereld maar alleen met mama en zus ( die vooral geen geluid mag maken en in haar bubbel moet blijven)komt alle onrust en angst eruit. Het is ook veel en onbegrijpbaar… De afgelopen maanden een achtbaan aan emoties, nog meer als normaal, en ineens gaat de achtbaan wel heel snel. Net op het moment dat de achtbaan bijna stilstond versnelde hij weer, compleet onverwacht.. en ineens verandert alles om je heen en mag/moet je ook nog meebeslissen wat je wilt..
En vandaag juist op wereld autisme dag is voor ons weer even heel duidelijk hoe onzichtbaar autisme is. Hoe lastig het is als de veranderingen de structuur verdrijven. Hoe moeilijk een verandering is ookal wilde je het zo graag… Maar ook juist vandaag ben ik trots op wat we al bereikt hebben als moeder en zoon. Met een onbreekbare band..
