Als moeder van een kind met Ass en/of ADHD ontwikkel je een harde huid. Waar ik vroeger juist onzeker werd van wat andere vonden, heb ik de laatste jaren een steeds dikkere huid gekregen. Althans ik doe mijn best, want stiekem raakt elke opmerking me nog steeds. We leven namelijk in een cultuur waren iedereen van alles van een ander vind en men niet vaak het hele plaatje kan of wil zien.
Als klein meisje trok ik me al het leed van de wereld aan, een dode vlieg kon ik al om huilen. Mijn dochter is het levende bewijs dat dit duidelijk in de genen zit, want ook zei heeft dit tere zieltje meegekregen. Door zelf tegen beperkingen aan te lopen kweek je langzaam een pantser en probeer je jezelf (althans heb ik in ieder geval geprobeerd) aan te leren dat sommige mensen nu eenmaal niet verder kijken dan hun neus lang is.
Toch zou ik af en toe willen roepen dat soms niet alles is zoals het lijkt. Helaas is de realiteit dat ik dat dan weer niet durf en daarom nog maar een beter schild moet kweken en af en toe gewoon de discussie maar aanga vanachter mijn laptop, want met een beeldscherm ertussen durf ik het wel te zeggen.
Nu mijn zoon een plekje op school heeft gevonden waar hij zich veilig, durft hij meer en meer zichzelf te zijn.. Weg aangeleerd gewenst gedrag op sommige momenten. Of het nu komt doordat hij mag zijn wie hij is of dat hij door de omstandigheden op vorige school gewoon echt een grote stap achteruit heeft gedaan kan ik niet zeggen.. Maar commentaar van de “grote boze buitenwereld” zal waarschijnlijk alleen maar toe gaan nemen. Het wegduiken bij mama bij drukte e.d. is er nog steeds maar nu wordt er ook gegild om prikkels buiten te houden.. zo heel fijn hoog schel gilletje.. en waarom ? Hij kan het zelf ook niet uitleggen. zo zijn er meer kleine dingetjes..Van zijn vesten en winterjas worden de ritsluiting hangertjes (of hoe je doe ook noemt) kaal gekauwd, rubber verdwijnt gewoon.. Maar hé vorig jaar waren het de mouwen van zijn longsleeves, die zijn dit jaar nagenoeg heel gebleven. Buiten schooltijd is zoethout de uitkomst. Zijn DS waar ik eigenlijk nooit aan wilde blijkt een ultieme uitkomst te zijn, met name in drukke situaties die we niet kunnen vermijden..
Zo zijn er elke dag wel kleine dingetjes, ben je de hele dag Alert, zeg ik iets goed genoeg, zal hij hier niet anders op reageren. Verjaardagen en feestjes ben ik extra alert, wil alles voor zijn, weet de impact als er iets mis loopt, is het niet op het moment zelf een meltdown dan komt die achteraf.. die wil je voor zijn, niet alleen voor jezelf maar ook voor je kind. En soms zit je s’avonds op de bank en denk je.. verdikkie het was gewoon een rustige dag…. ondanks het drama tijdens het aankleden.. en het nu niet in slaap komen hebben we juist een hele relaxte dag gehad… Een goede dag dus we doen maar net alsof we nu niet horen dat hij tegen de rand van zijn bed blijft tikken omdat hij niet in slaapt komt en in zijn hoofd heeft zitten dat de melatonine vandaag niet kan.. want die kwam uit een ander potje als normaal…
