De weg naar een diagnose.

De weg naar een diagnose is vaak geen mooie rechte weg, maar eerder een kronkelend bergpad waar je van alles tegen kan komen, van een boom op de weg, die je eerst weg moet werken voor je verder kan tot een vlak stuk waar je even vol gas overheen kan rijden en het ineens in sneltrein vaart lijkt te gaan.
En zelfs de 2e maal bleek die weg net zo moeizaam als de eerst, al was er bij mij ondertussen al een stuk meer kennis aanwezig waardoor ik dingen misschien eerder aan kon geven.
Met een diagnose open je ook het vraagstuk waar komt het vandaan… Vragenlijsten over je kinderen laten je echter ook nadenken over jezelf, nu maar ook als kind. Je herkent je zelf ook in eigenschappen van je kind, of juist niet natuurlijk. Mijn zoon en ik hebben wel degelijk dingen gemeen, maar kwa karakter en doen en laten heeft hij ook aardig wat van zijn vader erin zitten. In mijn dochter herken ik vooral mijzelf, ze stuitert wat meer, maar verder kan ik haar zo enorm goed begrijpen. Juist daardoor zie ik steeds meer en meer bij mezelf wat ik nu steeds beters kan verklaren. En dan komt de twijfel, zou het dan ook bij mij…… Mijn verstand laat mijn twijfelen, verbeeld ik het me? Maar mijn gevoel is heel duidelijk. En dan? als je voor jezelf een vermoeden hebt, wat ga je er dan mee doen? Ga ik een diagnose traject in of accepteer ik de situatie zoals deze is. Wat zou een diagnose voor meerwaarde hebben, gezien ik hetgeen wat nodig is steeds meer toe probeer te passen. Vind het een lastig dilemma. Wel heb ik tijdens een laatste intake voor mijn zoon, mijn hulpverleners aangegeven dat ik bij mezelf veel herken, de reactie daarop was fijn, zij zouden gewoon rekening houden met hetgeen waar ik voor mezelf tegen aan kan lopen. En begrepen mijn vermoeden helemaal.. Als ouder van een kind met autisme moet je niet alleen kijken naar wat je kind nodig heeft, maar om je staande te houden is het belangrijk om ook te kijken naar je eigen behoeftes. Het is vaak lastig de balans te vinden. Maar zoals mijn dochter zich aanpast in heel situaties en daar achteraf dus last van heeft, zo gaat het ook bij mij. En zo kan het voorkomen, dat zoals afgelopen donderdag mijn dochter compleet in haar eigen wereldje thuis een dagje bij moest komen, terwijl ik in mijn eigen bubbel bij kwam van een gesprek… En wat was het heerlijk om samen thuis te zijn, en toch geen woord te hoeven wisselen..


Share Button

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.