5 keer in de week zijn we een half uur bezig met huiswerk. De frustratie is enorm, continu herhaling en herhaling.. “waarom moeten we nu weer…” Weer een test periode achter de rug? De resultaten zichtbaar.. en de keiharde waarheid we gaan vooruit maar komen ondanks keihard werk nooit uit op het punt waar mijn lieve kleine meisje wil komen..
Het dyslexie behandeltraject…. na 2 jaar frustratie op school, mag er getest worden. Vermoeden bevestigd en ondanks de toen nog alleen ADHD diagnose zelfs groen licht voor een vergoede behandeling. Zucht van verlichting want hoe vaak hoor je niet dat dat niet lukt. Naast alle frustratie proberen we er zelf alles aan te doen om het geen angst punt te maken. Lezen moet vooral ook leuk zijn. Leuk is vaak veilig en pas bij een veilig gevoel is iets leren mogelijk. We zijn nu een jaar in de behandeling en inmiddels weten we nog beter hoe mijn meisje in elkaar steekt en dat het beeld een heel stuk complexer ligt dan gedacht. Elk huiswerk moment een uitdaging, en ook elk behandelmoment is zeker niet makkelijk.
Vandaag volgde de uitslag van een toetsmoment, mijn dochter weigert de uitslag te horen. Want wat ze wil horen de zal niet gebeuren en dat beseft ze maar al te goed. Er is vooruitgang nog steeds hard werken wordt beloond. Maar het doel weer wat bijgesteld. Ze weet wat ze leest dat is waar we gelukkig mee zijn maar zal een tekst gewoonweg niet foutloos kunnen lezen.. laaggemiddelde score is waar we hopen te eindigen… Mijn lieve boekenwurm zal nooit probleemloos kunnen genieten van het lezen. Ze geniet van lezen, ze kan er in verdwijnen en misschien is dat het wat het nog lastiger maakt voor mij. Niets gaat soepel en probleemloos zelfs bij iets wat je heel graag doet, dat kost je enorm veel moeite. En tegelijkertijd ben ik trots en vol verwondering.. Want als niets vanzelf gaat en alles moeite kost, is het dan niet extra bewonderingswaardig dat je zo’n mooi zacht karakter hebt er zelden over klaagt en altijd het mooie van de wereld ziet en andere daarin een kijkje geeft.
Een kind die vroeg al om leert gaan met dingen die niet vanzelf gaan, een kind die dag in dag uit heel hard werkt om zich staande te houden. Ze noemen het kinderen met een beperking een handicap. Maar juist deze kinderen leren ons hoe sterk iemand kan zijn, te genieten van het leven en weten juist beter hoe mooi het leven is. Wie heeft er dan de beperking in dit leven?
Terwijl ik filosofeert over de moeilijkheden, de valkuilen en mooie toppen van de moeilijk te bewandelen bergen, krijg ik op de achtergrond mee waar mensen zonder zorgintensieve kinderen mee bezig zijn. Hoe zorgintensieve het dan ook is. Hoe moet ik dan toch aan het einde van de dag ook ben. Ondanks alles hebben mijn kinderen me zoveel meer geleerd dan ik ooit verwacht had…
