Echt verdriet

Daar staat ze tranen in voor me.. Paniek in haar oogjes… en dat terwijl ze net van ballet komt waar ze toch eigenlijk altijd met plezier vandaan komt. Al een aantal weken zijn ze aan het oefenen om een clip op te nemen, en wat had ze er zin in…En ineens is haar hoofd te vol, de faalangst slaat toe, en hoe…
Ze durfde de clip niet terug te kijken met de groep.. “maar ik hoorde ze wel lachen mama..” Mijn hart breekt, het zoveelste moment van de week dat ik de scherven aan elkaar kan lijmen.
Mijn mooie lieve meisje zit er helemaal doorheen.. Einde van het schooljaar, plotselinge veranderingen van al spannende dingen door overmacht.. en nu dit.. Tussendoor proberen we rust, en fijne momenten op te zoeken, maar haar hoofd maakt overuren…
Hoe kan ik haar hepen, hoe zorgen we dat er meer rust in haar hoofdje komt. Op het moment dat mensen van buiten haar persoonlijke bubbel in de buurt komen, sluit ze de bubbel af, het knopje gaat om, een lach op haar gezicht.. en ze verdwijnt, gaat op de automatische piloot verder. Ze kan zich zelfs soms niet herinneren fat ze net al die ene opdracht heeft gemaakt, of dat er iets tegen haar gezegd werd. Het komt niet meer binnen. De bijtkettingen draaien overuren, de bal om op te zitten ligt weer in de huiskamer want een stoel is nu onmogelijk. Maandag gaan we op schoolreisje en voor het eerst slaat ook bij mij de onzekerheid toe, zal het goed gaan..Ik ga met haar mee, en we hebben een gezellig groepje, maar hoe gaat de kinderen reageren als ze in een paniekaanval schiet..Hoe komen we de laatste 2,5 weken school door komen… Laat de vakantie maar komen…Al ben ik bang dat ik van die opmerking nog terug ga komen…


Share Button

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.