Als de opvoeding niet vanzelf gaat, als de opvoeding anders loopt. Als alles wat je wist over kinderen ineens niet blijkt te kloppen. Als je kind anders “voelt”, als je kind anders reageert. Als de ontwikkeling niet volgens de boekjes loopt, en jezelf, school, kinderopvang consultatie bureau of wie dan ook aan de bel trekt… Als, als, als…
Voor je in een diagnose traject, hulptraject o.i.d. terecht komt, is er bij je als ouder al een hele grote innerlijke strijd geweest. Van beeld ik me het in, waarom voelt het anders tot misschien wel waarom kan ik het niet, wat doe ik verkeerd. Van mezelf kan ik me nog heel goed herinneren dat ik al heel vroeg zei hij is anders bij mijn oudste. Toch duurde het nog een aantal jaar voor we tegen zoveel hindernissen aanliepen dat we diagnose trajecten ingingen. Dit ondanks dat we met een 6 maanden oude baby al bij de huisarts zaten omdat hij zo enorm prikkelgevoelig was. Bij mijn dochter schoof ik het eerst op, ze is zo anders dus kan niet net als haar broer. De hindernissen bij haar waren dan ook van hele andere aard.. Wist ik veel. Op het moment echter dat je de stap neemt om hulp te zoeken of een traject in te gaan heb je al heel wat achter de rug. Je weet dat je niet voor niets die stap neemt en toch ga je aan jezelf twijfelen. Bang voor alle emoties, bang om opgelucht te zijn bij het verkrijgen van een diagnose, maar ook opgelucht als het het toch niet is. Dat laatste slaat echter snel om in frustratie, want je ziet, merkt, voelt toch echt iets, wat vervolgens van de tafel wordt geveegd.
En dan staat het er zwart op wit een diagnose, geen label, geen verzonnen iets, maar een diagnose. Een diagnose die weer nieuwe emoties en angsten naar boven brengt. Op het ene moment ben je opgelucht; ik ben niet gek, ik voelde het toch, is zat goed met mijn gevoel. Het andere moment slaat de angst toe, wat nu… Nu kan ik zeggen geef het de ruimte, laat je gevoel toe, je mag best hardop uitspreken dat je opgelucht bent, niet omdat je je kind een diagnose toewenst, maar omdat dit zoveel verklaard. Je mag boos zijn, want nee dit wil je niet, niet voor je kind, maar ook niet voor de rest van het gezin. Je mag verdrietig zijn, je laat misschien een toekomst beeld los, want alles wankelt ineens. Betekend dit dat je minder van je kind houdt ? Nee. Betekend dit dat je zelfmedelijden hebt ? Nee. Want emoties kan je niet leiden, je acties echter wel. Dus na de stroom aan emoties, krabbel je op en ga je ervoor. Want je kind staat op nummer 1 en voor hem of haar doe je alles wat je maar kan. Je zal vechten, vertalen, begeleiden om je kind alle kansen te geven. Je zal dichte deuren tegen komen, die je open moet zien te krijgen. Je zult mensen met begrip tegen komen, waardeer deze. Je zult mensen tegen komen die allesbehalve begrip tonen, laat die maar aan de zijlijn staan. Je zult lastige momenten meemaken, waarbij de zon even achter een hele zware wolk zit. Maar je zult ook mooie momenten meemaken. Je leert naar het leven kijken op een geheel andere manier, laat het toe en geniet daarvan.
