Mijn hart brak toen ik keer op keer naar je keer vandaag. Verslagen, vastgelopen. De spanning die je totaal verlamde na een slapeloze nacht. Niet kunnen eten, niet kunnen drinken. De weinige visite bij oma thuis voor je verjaardag was eigenlijk al te veel.
Onderweg naar huis was je weer enigzins aanspreekbaar. Nee je wilde niets meer te eten halen, ookal had je ook het avondeten overgeslagen….. Want dan voelde je je schuldig. Voor jouw vierden we je verjaardag vandaag, maar het lukte niet. 16 jaar is een mijlpaal, maar je voelt je nog geen 16. Daar ben je nog helemaal niet aan toe.
Nu zit je in je kamer, te gamen, met een big mac en frietjes naast je.. met kleine hapjes eet je weer, ik hoor je weer praten met je online vrienden. Er lijkt niets meer aan de hand, maar die blik, dat verslagen lichaam het laat me niet los, moeten we dit hele kleine beetje visite, op een veilige plek, maar niet in ons eigen huis, dan toch ook niet meer doen?
De foto is al ouder, maar geeft mijn gevoel nu goed weer. Eenzaam, onbereikbaar in 3en eigen wereld.
