Autisme is meer dan prikkel gevoeligheid. Het is meer dan sociaal onhandig. Het is meer dan wat men op het oog ziet. Het verschil in ontwikkelingsleeftijden. Maar ook het niet herkennen van emoties. Emoties bij anderen, maar ook het herkennen van emoties bij jezelf. En wanneer je denkt met veel geduld, begeleiding, misschien wat therapie en psycho educatie dat je je emoties een beetje kan plaatsen, is daar de pubertijd. De pubertijd die hormonen met zich meebrengt die alle emoties nog even doen versterken. De pubertijd die weer nieuwe gevoelens en emoties in je hoofd en in je lichaam brengt. En wanneer die emoties en gevoelens je overspoelen gebeurt er maar 1 ding… Kortsluiting.
Kortsluiting, error. En ook deze ervoor die versterkt door de pubertijd plaatsvind blijkt een ervoor als nooit tevoren. Verlamd, aangeslagen en totaal in de war. De fase van uitleg en erdoorheen coachen voorbij. Zo verlammend dat de basisvaardigheden onmogelijk zijn. Eten, drinken, douchen het lijkt iets wat je ooit kon, maar totaal vergeten bent. Er is geen ruimte voor in je lijf, er is geen ruimte in je hoofd. Je voelt alleen maar gevoelens die je niet kan plaatsen. De frustratie loopt op, ik wacht op het moment dat alles als een vulkaan explodeert. Je wil de vulkaan niet laten exploderen, je zou hem langzaam willen laten leeglopen. Dus wordt al mijn geduld op de proef gezet.
Mijn hart schreeuw maar je moet drinken, maar je moet douchen, je moet uit die kleren en onder de douche. Maar mijn hoofd regelt dat ik rustig je kamerdeur opendoe en vraag of ik iets voor je kan doen. “Ga weg!” dat was wat ik de eerst 12 uur hoorde. “Ga weg!”. Geduldig blijf ik af en toe mezelf laten zien, geen druk erop, geen druk erop schreeuwt mijn hoofd tegen me. Ik blijf aangeven als je wilt eten en drinken ga je je beter voelen. Als je iets wil vraag het. En dan uiteindelijk schreeuwend komt eruit: ”Als ik niet weet waarom ik me zo voel en waarom niets lukt hoe kan jij me dan helpen!” Een zin, met genoeg uitleg om te zien dat we vooruitkomen. Ik zet drinken voor je neer; “als je wat drinkt ga je je beter voelen” Maar de nee die klinkt geeft aan, dat het nog niet lukt. Je wilt rust, je wilt niets, je kan niets.. Maar die ene zin die je uitsprak geeft me de duidelijkheid dat er wat ruimte is. Je krijgt een keuze, of even met me mee naar buiten (wasstraat wat normaal rustgevend werkt) of je neemt een slok. Over 5 minuten kom ik terug. De deur knalt achter me dicht. Niet reageren, geef die 5 minuten. En na 5 minuten is de 1e slok een feit. Langzaam komen we er weer, en anderhalf uur later een appje: “Ik heb trek” Ik pak iets wat hij lekker vindt, wat makkelijk eet en zonder woorden geef ik het aan hem. Ik wil juichen en huilen tegelijk maar laat niets blijken. Dit is pas een ongrijpbare, een kwetsbare en vooral onzichtbare kant van autisme. En als ik me als moeder als zo machteloos voel, hoe moet hij zich dan wel niet voelen.
