Gezellig huppeld ze naast me, druk kletsend lekker vrolijk. Van de hak op de tak met haar verhaal over anime, cosplay figuren en verhaallijnen. Gezien haar manier van kletsen al jaren zo is kan ik redelijk bij blijven en snap ik wat ze bedoelt, maar anders had het net zo goed een andere taal kunnen zijn. Al het hele weekend is ze heerlijk zichzelf. Bedenkt ze welke kleuren de volgende keer in haar haren gaan, kijken we samen een leuke film en eten we heerlijk stoofpeertje. Haar kat lekker tegen zich aan. Wat een heerlijk meisje is het, ze denkt overigens dat ze een flink opstandige puber is, al merk ik weinig van opstandigheid en bij navraag op school zien ze ook zeker geen opstandige puber. Toch besef ik dat niet iedereen zo kan genieten van dit meisjes. Waar ze thuis haar muur laat zakken staat er buitenshuis een giga muur omheen, formaat Chinese muur zou ik willen zeggen om maar in heer favoriete Azië thema te blijven. Maar ik denk dat de berlijnse muur een betere metafoor is. Want wie te dicht bij de muur komt schiet ze het liefste af. Toch is die muur voor anderen minder zichtbaar als dat ze zelf denkt. In haar beleving is die zo zichtbaar dat anderen het wel moeten snappen, dat anderen van ver al zien, ohh laat maar, ik kom er toch niet doorheen. In werkelijkheid is de muur onzichtbaar en wanneer iemand te dichtbij komt stapt ze achter haar muur in haar eigen bubbel. De ander zit vervolgens nog steeds een vrolijk meisje, een meisje die klets (ok vooral met denkbeeldige vrienden, maar dit is niet altijd duidelijk), lacht en danst. Men zit dus tussen die groep puber een vrolijk meisje staan, wat leuk ze maakt vrienden worst er gedacht.. Maar thuis hoor ik dat ze boos was omdat iemand te dichtbij kwam.. Een aandachtspuntje dus, je grens aan kunnen geven is dus niet alleen denken dat je het kan maar ook laten zien dat die grens er is en zien wanneer een ander jouw grens begrijpt..
Die andere manier van de werkelijkheid ervaren is heel typisch voor mijn lieve meid, maar ook voor velen anderen met autisme. Het zorgt voor een (nog) lastigere communicatie. Samen werken we aan vertalen, wat zie je, wat doe je wat voel je? Maar ook wat ziet de ander, wat voelt de ander en wat is dan de reactie?
We blijven er samen aan werken want alleen in een veilig en geborgen omgeving zal ze de ruimte vinden om hier een weg in te vinden.
