De kranten, het internet, televisie overal wordt het ons om de oren gegooid, Er worden te veel diagnose gegeven aan kinderen…. Ook onder volwassen worden volgens mij meer diagnose gesteld, maar daar hoor je niemand over, want zou dat niet ontkrachten dat het vroeger zoveel minder was…
Wat leidt ons naar de zoektocht van de diagnose, duidelijk niet de media, want die schrikken ons eerder af om aan de bel te trekken dan het te stimuleren. En toch blijven de diagnoses toenemen, toch apart gezien ene hype meestal ontstaan juist door wat de media aanraadt en wat positief in de aandacht komt.
Dus wat zorgt ervoor dat ouders toch de soms lange weg bewandelen waar soms wel en soms niet een diagnose uitkomt, Want ja ook dat laatste gebeurt, het niet krijgen van een diagnose als blijkt dat er ook geen sprake is van ADHD, ASS of iets dergelijks.
Volgens de media wordt er vooral door scholen aangedrongen op diagnostiek.. Gek genoeg ken ik toch juist vooral mensen waarbij de vraagtekens er al waren voor school met vragen kwam. Ook bij ons kwa het diagnose traject niet vanuit school. Bij de oudste ben ik het traject gestart omdat het voor hem steeds lastiger werd gelukkig te zijn..Al vanaf heel vroeg was me duidelijk dat hij toch iets anders dan het gemiddelde ontwikkelde, dit was voor mij echter geen probleem, totdat hij er zelf echter ongelukkig van werd, en dan blijf je knokken tot de puzzelstukjes op hun plek vallen. Ook bij de jongste trok ik aan de bel, en was het gevoel dat ze anders was/is al vroeg aanwezig, al was dit een heel ander gevoel als bij de oudste.
Ondanks dat voor ons al veel vroeger dingen duidelijk waren is echter een goede diagnose nodig voor goede passende hulp, en tegenwoordig ook zeker het passende onderwijs. Maar ook voor een kind of volwassene zelf kan een diagnose rust geven. Waar mijn dochter duidelijk merkt dat ze anders is “Mama, ik ben gewoon de dochter van de gekken hoedenmaker, een beetje gek maar wel gezellig, ik denk anders als anderen…” (preoccupatie alice in wonderland). Vielen voor haar wat puzzelstukjes op zijn plek.. “ohh het heeft een naam, nu weet ik hoe ik het moet nomen ja he mama?”. Valt het echt nog onder een hype dan als je jezelf ineens een stukje meer begrijpt,
Blijft bij mij de vraag, wat als er 20/30 jaar geleden op dezelfde manier gekeken zou zijn als nu, wanneer een kind toch wat buiten de groep viel? Wat als dat drukke knulletje passend begeleid werd, de vechtersbaas meer begrepen werd en het zo snel in paniek rakende meisje, beter begeleid werd.. Hoe zou hun jeugd dan zijn geweest???
