Langzaam sluipt het steeds meer naar de oppervlakte, wakkert opstand bij haar aan. Mijn meegaande meisje, die geen agressie kent veranderde in een fragiel gillend poppetje dat overal tegen aan wil schoppen. Ik kende al paniek, ik kende angst, ik kende verdriet, ik kende het stille meisje dat ineens weigert nog een woord te zeggen… Maar daar was het, ineens kwam het eruit, met maar 1 zin te omvatten…. Ik ga niet naar school, ik haat school… Daar was het en dit keer niet voorzichtig uitgesproken tijdens de vele wakkere momenten in de nacht, nee luid en duidelijk. Al tijden verwachte ik dit moment, wetend dat als we het moment bereiken dat we te laat zijn, te laat om een bodempje afkeer voor school te storten in je hoofdje… Ik wil je steunen, maar hoe doe ik dat ? School is iets wat moet, niet iets wat vrijwillig is. Ik waak als een leeuw om je grenzen te bewaken, maar je grens ben je toch voor bij gegaan. en nu…. Nu moeten we hopen dat mensen dat stukje van je zien, wat je voor iedereen zo graag verbergt, zodat ze ons kunnen helpen, en jouw ene wel passend plekje kunnen bieden..
School, autisme, passend onderwijs, kennis over meisjes met autisme…. Alles heeft een lange weg nodig om passend te zijn, maar de lange weg is te lang voor haar, wie helpt ons met een zij route die beter bij haar past.
