In een flits

 In een flits is het gebeurt, en toch lijkt het in slow motion plaats te vinden. De klap, het beeld dat je kind door de lucht vliegt.. Dan komt ze neer, komt om hoog en goddank begint meteen te huilen. Tot je die 3 hele lange meters aflegt en bij haar bent, en ziet dat het niet goed is. Alles doe je eraan je kind rustig te houden, stil te laten liggen, terwijl je op de achtergrond je andere kind in paniek hoort raken, en terecht. Dankbaar dat vele mensen niet zomaar toe keken, maar meteen in actie kwamen. De blik op de scooter verderop die het kwade in je wakker maakt. Als in een nachtmerrie beleef je de situatie, en moet je een kind in enorme paniek achterlaten, omdat je andere kind je nodig heeft, heel goed wetend wat dit met zijn angsten moet doen. Daar sta je dan in de trauma kamer, met een klein teer handje in je handen, de angstige blik in haar ogen, je groot houden terwijl een leger aan artsen en andere personen bezig zijn met je kind. Blijven praten, blijven uitleggen. Meteen benoemd ze heeft autisme, en meteen werd daar rekening mee gehouden. Een engeltje op haar schouder, en de rugtas van picachu van haar broer hebben ervoor gezorgd dat de ergste dingen haar bespaart zijn. Meteen is bij haar de boosheid, die stomme scooter was fout.. Ja schat hij zat fout, het lag niet aan jouw.. Wees maar boos, dat mag. Maar wat doet ze het stoer. En wat zou ik er graag alles voor geven dat ik het ben en niet zij die daar ligt. Wanneer je complexe breuk is gestabiliseert, je rug en nek zijn vrij gegeven mag je weer bewegen, tot in details kan je alles na vertellen een goed teken, al had ik je graag die beelden van herhaling in je hoofd bespaard. Wanneer alles duidelijk is mogen we van de SEH naar de prinsessen kamer van het ziekenhuis, een mooie ruime kamer aan het einde van een gang.. rust.. Er wordt verteld, dat de volgende ochtend een ok wordt gepland om je been goed te zetten. Dat je heerlijk hebt zitten eten bij oma die avond, zorgt ervoor dat ze het die avond niet doen. Geen probleem denk ik nog, eerst even rust.. Maar juist het weten dat je been niet goed is de onduidelijkheid van het niet weten wanneer precies de ok is zorgt voor veel onrust. De nacht brengen we samen wakker door, 2 uurtjes vallen we even in slaap. Eerst elk uur daarna elke 2 uur worden er controles afgenomen, de vraag weet je waar je bent zorgt voor verwarring, want je weet het kamer nummer en de afdeling niet.. De uitleg dat dat niet hoeft maar ziekenhuis voldoende is is iets wat maar langzaam tot je doordringt.. S’nachts besluit je nadat het ene nieuwe zuster is die controles doet niet meer te praten tegen de zuster, gelukkig wil je nog wel mij antwoorden als ik de vragen stel om te kijken of je nog helder bent. Vanaf 4 uur vraag je om het half uur wanneer de dokter komt om te zeggen wanneer de ok is. Helaas komt die dokter pas rond half 8. Maar daarna is er iets meer rust.De Cliniclowns zijn toevallig die dag aanwezig, en ohh wat geniet je daar toch van, even bezig zijn met iets anders, al is je eigen wereldje wel heel erg aanwezig en ben je er niet volledig bij. De pedagogisch medewerkster komt je voorbereiden op de ok, gelukkig is er wel een klik met haar en laat je haar redelijk toe. Ook laat je zien hoe slim je bent door zelf al aan dingen na te spelen met de pop..Uiteindelijk val je in de loop van de ochtend eindelijk in slaap. De neuroloog moet je wakker maken, maar je weigert uit je eigen wereldje te komen en vragen te beantwoorden..Toch nog een scan, dit gaat helaas zo plotseling dat de uitleg en voorbereiding, minder soepel verlopen als gewenst, de paniek in je ogen is groot, ook ben je kwaad, dit was te snel..En toch kan je het knopje nog omzetten, en onderga je ook dit weer alsof je het al jaren doet. Het aan je zitten blijft een duidelijk punt van angst en paniek, maar je doet enorm je best om overal zo goed mogelijk aan mee te werken. Eindelijk mag je laat in de middag naar de ok, en dat was goed, heel rustig ging je de narcose is, daar zouden ook al je wondjes met name in je gezicht schoongemaakt worden, de minst belastende manier. En wanneer je rustig wakker wordt zie je er weer een beetje meer als jezelf uit. Een mooi rood gips over de hele lengte van je been geeft je de rust, het staat weer goed.