De spanning neemt toe.. Ik zie dat je het lastig hebt, maar je laat het nog niet toe.. Totdat 1 klein woordje van je zusje te veel is en ineens is het boem.. Niet zomaar even boos, niet je zin willen doordrijven maar gewoon over en klaar. Het knopje is om en alle spanning, stress en alles wat je dwars zit komt eruit zonder rem. Niets is goed, alles fout en niets komt meer binnen.
Nee het is geen peuter die zijn zin niet krijgt en een driftbui krijgt. Nee het is geen kind wat om zijn zin te krijgen in een driftbui schiet. Nee mijn kind weet en beseft niet meer wat hij zegt.. Kortsluiting. Meltdown. Het huis kan afbranden en dat zal hem ontgaan. De buren kunnen meegenieten en je zus zoekt een rustig plekje op met haar dekentje en haar knuffel.
Vandaag is het heftig.. Alweer een tijd geleden dat het zo heftig was, meestal weten we het te voorkomen, je hoofd leger te krijgen voor deze explodeert maar nu lukte het niet. Alles geprobeerd maar alleen deze meltdown kon je uiteindelijk de rust geven.
45 minuten complete meltdown. Alle dingen die we normaal proberen niets helpt. En nu zit je naast me. Uitgeput.. Hoofdpijn.. Spierpijn.. Spijt… Terwijl je naast me zit voelen we alle twee hoe sterk onze band is en hoe heftig het net ook was we kunnen het aan… Maar wat is het toch soms zwaar… Zwaar omdat ik zoveel van je hou.. Zwaar omdat ik weet dat het voor jouw in je hoofd gewoon weg oorlog is.. Zwaar omdat je in een meltdown net degene kwetst waarvan je weet dat die er onvoorwaardelijk voor je zijn. Zwaar omdat je je eigen emoties uit moet zetten, maar die komen daarna dubbel en dwars weer boven. Met tranen bij ons allebei komen we weer op adem… oja wacht nu moet er ook nog eten op tafel… Want ritme en structuur gaan door. Maar de woorden;” Jij bent lief mama” geven weer de kracht om door te gaan.
.
