Als een roofdier bij ik me vast, in wat het beste is voor mijn kinderen. Kinderen waarvan aan de buitenkant niet zichtbaar is wat aan de binnenkant allemaal gebeurt. Van bureaucratie die snel handelen tegen houdt totaal simpelweg een juf die dier best doet maar wat simpel weg niet goed genoeg is voor je kind.. Allemaal dingen die niet zichtbaar zijn tot het moment dat je er tegenaan loopt. Het moment dat je bij school staat en de zinnetjes hoort ja maar elk kind heeft wel iets… of je moet het een kans geven.. maar de juf doet toch alles wat ze kan… Ja elk kind is niet een standaard persoon waarop de werkwijze standaard aanslaat, ja elk kind heeft zijn dingetjes maar niet elk kind loopt vast als het net even iets anders gaat. En ja de juffen doen hun best en de dingen die gebeuren zijn onbewust en niet te voorkomen… maar helaas voor jouw kind misschien makkelijk aan de kant geschoven, mijn kind slaat het op en een stukje veiligheid valt weg. Dan komt er iemand met het geniale antwoord; ” Maar dan stap je toch gewoon over naar speciaal onderwijs als je dat beter vind.” Au die kwam aan want hoewel je als ouder misschien al tijden ziet dat dit de plek is oor je kind om de kansen te vergroten moet er tegenwoordig heel wat gebeuren omdat voor elkaar te krijgen. Als je kind mee komt op regulier sta je er misschien niet bij stil, maar het is niet zo dat je je kind gewoon in kan schrijven en op een school voor speciaal onderwijs en dat het dan gebeurt.. wat zou ik graag willen dat mogelijk zou zijn.. Op dit moment sta ik bij school, ben vroeg vandaar dat ik schrijf, en is er spanning.. hoe komt ze uit school, heeft de juf meteen opgepakt wat we vanmorgen besproken of zit mijn dochter nog in angst om een kleine niet nagekomen toezegging…. Alle school perikelen bij elkaar opgeteld zou ik het liefst nu stoppen met werken, stoppen met school en gewoon thuis les gaan geven zodat mijn kinderen kunnen leren en ontwikkelen zonder als die angst..
