School

Het is zo’n belangrijke fase, het naar school gaan, het leren, werken aan je kennis en je toekomst.. Zo belangrijk maar zo complex als je geen mainstream kind hebt. Geen kinderen die tussen de lijntjes of in de hokjes passen, ook niet met een beetje passen en meten..Want dat lijkt soms het enige te zijn was passend onderwijs biedt. Het passend maken van het kind, doormiddel van wat kleine dingen, moet het kind dan toch gewoon met de mainstream mee kunnen. Het passend onderwijs, heeft een zorgplicht, die ervoor moet zorgen dat het kind gebruik kan maken van zijn leerrecht. Echter zitten daar grenzen aan die niet duidelijk zijn, wanneer is de grens bereikt van wat een school kan? Wanneer ze aangeven wij kunnen het niet meer, krijgen ze geen schouderklopje, goed gezien!.. Nee ze krijgen er statistiek gezien een min punt voor. Wanneer je kind externaliserende problematiek laat zien, de klas stoort en daardoor mogelijk het nivo van de klas naar beneden haalt, zijn ze vaak wel bereid om er werk van te maken.. Wanneer er echter alleen internaliserend problematiek is, dan is er geen probleem voor de rest van de klas… Wanneer is dan de grens bereikt…
Is cognitieve groei de maatstaaf voor de mate van zorg? of is het het vertrouwen van een kind. Zou het niet fijn zijn in te grijpen voor het escaleert, of moet er dan eerst bewezen worden dat we niet meer klimmen, zelfs niet stilstaan, maar van de berg af rollen.
Na een fijn schooljaar, een goed rapport (heel goed zelfs) en een juf die zich niet voor 100, niet voor 200 maar voor 300% heeft ingezet is school van mening dat het allemaal wel meevalt.. Maar in dat goede rapport staat ook dat het de laatste tijd zwaar is geweest. Dan volgt het volgende schooljaar, op tijd afspraken over gemaakt.. Maar helaas ze is 1 van de vele zorgleerlingen en dan wordt afgewogen.. wie heeft de zorg het hardste nodig, dat kind dat letterlijk schreeuwt om hulp, of dat kind dat in de klas knokt zo hard als ze kan, en thuis alleen de angst toont..
De russchische roulette van het nieuwe schooljaar volgt.. en helaas wanneer de nieuwe juf bij het wen uurtje tegen je kind zegt, kijk me even aan, en het niet snapt als je zegt dat dat voor haar een dingetje is, zakt de moed je wel een beetje in je schoenen.. Voor je kind sta je er positief in, kijk wat je kan, zie je wat je hebt bereikt. Maar je kind ziet het niet, het zelfvertrouwen is niet op het punt dat ze bestand is tegen die grote verandering. En mijn hart breekt denkend aan wat er gebeurt als het veilige definitief wegvalt, we hoog op de berg staan, en de stappen omhoog zo ingewikkeld lijken, terwijl de afgrond naast ons op een milimeter afstand zit… Waar is passend onderwijs dan, is dat een vangnet boven een ravijn ? maar op welke hoogte zit die dan, want vanaf daar moeten we weer opkrabbelen.. en hoe lastig die weg is weten we door de oudste maar al te goed, daar hij dit jaar opnieuw het vangnet ingerold is, maar voor hem schijnt na de wen ochtend de zon boven aan de berg, en heeft hij de kracht en de moed in zichzelf gevonden om positief die weg weer te willen bewandelen..


Share Button

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.