Het zonnetje schijnt, de temperatuur is heerlijk, al zijn daar de meningen over verdeeld. De tijd van vooral binnen zitten is voorbij. We houden van de natuur, we houden van buiten zijn, van het zonnetje, de ruisende wind. De vogeltjes, de jonge dieren de we overal weer zien. Niet van de insecten, die zijn vooral toch wel eng. Helaas trekt iedereen wel met het mooie weer naar buiten, rustige plekjes zijn er dus niet altijd te vinden. En nu gaat het opvallen dat ze groter worden. Want wat nog leuk is in een speeltuin moet nu gedeeld worden met kinderen die een stuk jonger zijn. Nu is dat niet altijd een probleem, voor die kinderen zelf, maar de blikken van ouders zijn wel erg lastig, want aan de buitenkant ziet men niet de ontwikkelingsleeftijd. Nu was daar altijd wel een oplossing voor te bedenken, maar dit jaar stuiten we op een nieuw probleempje. De buitenwereld dringt soms tot ze door, ineens worden de blikken van anderen gezien, het gefluister van leeftijdsgenoten als ze het maar raar vinden. Die blik van die moeder of oma als mijn kind opgaat in zijn spel en even vergeet dat dat kleine kindje er ook was.
Vanmorgen zei mijn dochter tegen me dat er 2 meisjes van haar leeftijd stonden te smoezen en lachen omdat ze met haar knuffel stond, gelukkig zijn mijn woorden, je mag zijn zoals je bent, tot haar doorgedrongen en haalt ze haar schouders op. Maar wanneer is daar het overslag punt, het punt waar je nog wel wil spelen, maar het toch niet meer doet vanwege andere blikken en opmerkingen. En dat punt zal dat er komen voor dat hun ontwikkeling er klaar voor is. Ik zal ze blijven stimuleren te doen wat ze zelf fijn vinden (binnen onze normen en waarden uiteraard), maar ze moeten zich er wel fijn bij blijven voelen. Ik weet waar ze in hun ontwikkeling zitten, maar merk toch ook de druk van de buitenwereld. Ik merk de strijd die ze voeren in zichzelf met wat ze willen, en wat ze denken dat hoort. Maar wat hoort nu eigenlijk als je 11 of 13 bent? En wat hoort als je die grens tussen bassischool en middelbare school bereikt. Je ziet de brugklassers veranderen, maar die verandering mist mijn oudste, want die overgang is er niet als je niet naar school gaat. Hoe zal dat straks bij de jongste zijn, we hebben nog een jaar, nu groep 7 dus duurt het nog even, maar als meisje lijkt de druk van de maatschappij bijna nog groter te zijn. De algemene ontwikkeling is er wel, de onderwerpen waarover gesproken worden zijn wel al leeftijdsadequaat maar die sociaal emotionele ontwikkeling gaat gewoon wat langzamer.
Ook voor mezelf merk ik verandering met toen ze klein waren, toen ik nog wel bij het schoolplein contact had met andere moeders. Voor mijn gevoel zweef ik regelmatig in niemandsland.. Online vind je ouders in eenzelfde situatie. En we hebben een geweldige oudergroep in onze gemeente waar ik mijn ei bij kwijt kan. Maar juist doordat elke situuatie zo uniek is, en elk verhaal weer anders voel je je soms alleen op een eilandje, nou ja niet helemaal alleen, want mijn kinderen lijken af en toe nog verbonden door de navelstreng met me. Maar soms is het erg eenzaam, Zou ik willen dat ik net zo makkelijk kon praten als dat ik schreef. Dat ik in het echte leven net zo makkelijk contact kon leggen als dat ik met mijn blog soms doe. Dat ik tijdens de momenten die ik even voor mezelf heb ook kan kiezen om even niet alleen te zijn. Al heb ik die alleen tijd ook enorm hard nodig…
Zoals je kan lezen schieten mijn gedachten vandaag alle kanten op, en hoewel de eenzaamheid soms hard en lastig is, kan ik ook genieten. Zo geniet ik nu van het zonnetje, een briesje en de vogeltjes op de achtergrond. Terwijl mijn dochter naast me heel leeftijdsadequaat met haar telefoontje in haar handen zit (dat doen alle 11-jarige tegenwoordig) en ligt mijn 13 jarig even met zijn telefoontje op zijn bed te relaxen. Even ontprikkelen na ochtendje kinderboerderij. We lijken wel een heel normaal gezin nu……
