Twijfel niet aan jezelf… Iets wat ik vaak genoeg tegen anderen zeg. Maar twijfel niet aan mezelf is erg lastig. Hoe vaak ik me niet af heb gevraagd voor de diagnose; “Ligt het aan mij ?”, “Doe ik iets verkeerd?”, “Zijn alle kinderen inderdaad niet zo?”. Wanneer vervolgens de diagnose gesteld wordt komt het dubbele gevoel… Ja je gevoel zat goed maar jeetjenhet is echt… De twijfel hoop je daarmee te verdrijven, en hoewel je je kind als geen ander kent en je weet dat je gevoel klopt, blijft die twijfel soms toch echt aanwezig.
Lovende woorde over je kind; “Het ging super goed.”, “Er zijn weinig problemen geweest.”. Super om te horen natuurlijk als je kind na een midweek logeeropvang vrolijk op je af komt. Maar zelf ben je de weken daarvoor niet vergeten, die weken die helemaal niet zo soepel gingen. Zou het aan mij liggen? Zou ik me dingen onbeelden?
Bij het lezen van het verslag van de midweek, het verslag van het werken aan de doelen blijkt er toch wel dat ze daar welliswaar genoten heeft en super meegedaan maar dat er wel degelijk werkdoelen zijn waar nog veel te halen valt.. Het wordt dus toch wel gezien, maar de twijfel is het dan misschien toch minder aanwezig blijft spoken…. Tot het moment nog geen half uur later, de spanning komt eruit en ineens is er heel duidelijk zichtbaar hoe sommige dingen er pas op een voor hen veilige plek uit kan komen.. Boos, verdriet, angst, fysieke klachten. Een meisje als een aapje vastgeklemt aan haar mama, haar mama die ze even heel hard nodig heeft. Niemand anders mag haar aanraken… Duidelijk zichtbaar… en de twijfel is weer even helemaal weg…. De twijfel die me misschien wel helpt om soms even kritisch naar mezelf te kijken, maar wat minder is voor mijn zelfvertrouwen. De twijfel die me daarna bevestigd wat ik gelukkig al wist… Niemand kan een kind zo goed lezen als zijn of haar eigen ouders..
