Verwachtingen

Van baby, naar peuter en dan naar kleuter, steeds meer van de eigen ik zie je ontwikkelen, je ziet of je kind aanleg heeft voor het crerative of juist voor het wetenschappelijk of welke richting dan ook. Je merkt langzaam steeds meet van de mogelijkheden van een kind, elk in eigen tempo en eigen manier maar langzaam groeit in je hoofd een toekomstbeeld die je hoopt voor je kind. Wanneer de eerste stapjes gezet worden in de basisschool, hoop je op een voorspoedige schoolgang… Maar wat als het daar minder gaat, je stelt verwachtingen bij, de stap naar speciaal onderwijs, ene moeilijk maar uiteindelijke fijne stap, moeilijk vanwege oordelen van de maatschappij, of misschien je eigen beeld, of gewoon het gevoel van te mislukken?? allemaal onzin, maar het kan wel allemaal door je hoofd spoken, wanneer je kind daarna opbloeit weet je dat dat de beste stap ooit was, er is weer rust, de verwachting dat het gewoon weer lukt op school schiet weer omhoog. Het zou al op dit punt zoveel makkelijker gaan als al de vooroordelen en meningen gebaseerd op gebakken lucht de wereld uit geholpen worden. Want ik zag geen school vol onopgevoede kinderen, ik zag geen klas waarin niets werd geleerd. Ik zag een school waar leraren met passie voor hun vak staan, een klas vol vriendjes voor mijn zoon die voor hem klaar staan. Ik zag mijn kind wat gewoon het leven niet meer wilde opbloeien, weer wat vertrouwen krijgen en zelfs weer vooruit kijken. Des te harder de schok als een verandering weer een terug val betekend, En dan komt het volgende punt wat gaan we doen.. dagbehandeling weer zo’n enorme stap, weer met wisselende emoties en ik vraag me af waarom dat eigenlijk zo is, is het taboe op behandeling zo groot? We willen dat een kind op zijn eigen manier en tempo het beste uit zichzelf kan halen, en toch lopen we dan tegen weer een taboe op.. Hoe kunnen we vertrouwen op ons gevoel als er in de maatschappij raar gekeken wordt als er een stap naar hulp gedaan moet worden.
Bij een beenbreuk is de stap naar een arts vanzelfsprekend, het bot moet toch echt weer recht en zonder te veel pijn aan elkaar groeien, Echter als het op de psyche gaat wordt daar ineens heel anders naar gekeken, en wordt het bijna in de doofpot gestopt, maar welke boodschap geef je dan aan je kind mee?
Wij moesten de stap maken naar dagbehandeling, omdat ik graag wil dat mijn kind blijft groeien en ontwikkelen, al lukt dit misschien niet op de meest gebruikelijke manier.
De verwachtingen van school en vervolgopleiding staat op losse schroeven, de gebruikelijke weg ontbreekt en wat dan… Wat kan je verwachten, welke weg gaan we volgen.. Het is allemaal nog onzeker, gaan we terug kunnen naar het gebruikelijke onderwijs, of zal een hele andere route volgen van verdere ontwikkeling met wel of niet scholing. De verwachtingen stel je je hele leven bij, en het liefst hou je de route open, maar dat is lastig, mensen zitten vast in het normale ritme, het benoemen van een behandelplek zorgt al voor geschrokken gezichten, uitdrukken die mijn zoon misschien niets altijd herkend, maar helaas toch regelmatig meekrijgt. De benoemen we gewoon waar we mee bezig zijIn de hoop dat er tegen wel kind dan ook die in dezelfde situatie zit niet een ongemakkelijke houding of blik volgt, maar woorden zoals;” Wat fijn dat je je op jouw eigen manier mag ontwikkelen, jij komt er wel!”


Share Button

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.