2 hele verschillende dingen.. Wat men ziet zijn 2 vrolijke kinderen, genietend van uitstapjes, een (stief)papa die stoeit en grapjes maakt, een zorgzame moeder die met dagjes weg vooral achter de camera te vinden is. Genietend van alle mooie dingen, leuke ervaringen op doen en vooral lekker bezig zijn. zo omschreven lijkt het op het ideale plaatje… En voor mij is mijn gezin ook mijn droombeeld en zou ik het voor niets in de wereld veranderen, want mijn kinderen zijn wie ze zijn, en mogen dat ook zijn!
Maar voorafgaand, tussendoor en achteraf zijn er veel dingen die niet zichtbaar zijn..
De voorbereiding vooraf, plek onbekend zorgt nog voor wat extra voorbereiding, maar ook bekende plekken moeten toch echt wel een week van te voren op de planning staan. Vlak voor we weggaan moet er weer opnieuw overtuigd worden waarom we gaan, en dat we het echt leuk zullen hebben, want weggaan, waar naartoe dan ook blijft altijd spannend, zo spannend dat een “ik ga wel niet” of “maar ik heb geen zin.” of “we kunnen ook een andere keer” bij voorbaat al verwacht wordt en uiteraard ook echt uitgesproken wordt.. oke soms zijn de zinnen anders geformuleerd… ( even erbij vermelden anders krijg ik te horen dat het niet klopt wat ik schrijf omdat de zin soms anders is..)
Als we dan echt zover zijn dat we gaan, komt langzaam het plezier weer terug.. maar een trein die niet op tijd rijdt, iemand die anders reageert dan verwacht mag worden, of ook maar iets want anders verloopt kan ineens paniek oproepen… Allert wordt daar meteen op ingespeeld zodat we niet de vraag krijgen of we toch niet beter naar huis kunnen gaan.. Tijdens een uitje worden er rustige momenten opgezocht, prikkel arme stops geprobeerd te vinden, en als we in drukte terecht komen ben ik net dubbelzijdige tape, met aan elke kant van me een kind aan me vastgeplakt. In mijn fototas, voor mij essentieel, zit dan ook niet alleen een camera en lenzen, maar een koptelefoon, zoethout, bijtketting, homeopatische relax roller en evt extra medicatie indien het echt te veel wordt… Tussendoor wordt er genoten, en juist dat wordt door mijn camera vastgelegd, dan zitten er ook geen kinderen aan me vastgeplakt. Vaak wordt de camera nog even door mijn zoon overgenomen, want de wereld door een lens bekijkend ziet die er ineens een stuk veiliger uit. Op de terugweg wordt er of nagestuiterd, of kruipen ze dicht tegen je aan..
Thuis komt de rust weer wat terug, al draaien de hoofdjes op volle toeren, en is bedtijd een tijd waarin je wel in bed ligt, maar slapen… dat mogen we niet verwachten… Maar uiteindelijk komt ook bij iedereen klaas vaak langs om mooie dromen te brengen….
Waarom we toch zoveel uitstapjes maken zou je je afvragen? Mijn kinderen (welke kinderen niet ?) leren enorm van ervaringen, knokken elke dag op school weer om zich staande te houden en achteraf kunnen ze eerlijk zeggen dat ze genoten hebben van de dag… Zouden we ook gewoon thuis kunnen blijven.. ja… al blijven de hoofdjes dan overuren draaien, gaan ze op elkaars zenuwen werken en kunnen ze hun energie niet kwijt.
Dus ja we ondernemen veel, maar steken we daar ook enorm veel voorbereiding in. Maar alle ervaringen die ze opdoen, alle kennis die ze vergaren, en elk speciaal moment waarop ze zich niet anders maar speciaal voelen is een moment om te koesteren… zolang we de voorbereiding maar niet vergeten.. Want sorry buren dat ik vanmiddag onverwacht nog even een boodschap met ze wilde gaan doen.. die paniekaanval in het portiek was inderdaad niet zo fijn…
