Wijze woorden…

“mama, als ik later een kind heb, die school net als ik niet zo fijn vind, dan ga ik meteen op zoek naar een speciale school waar ze zich wel fijn voelt.” Mijn dochter zat op de fiets, had een goede dag gehad op school, en toch was het teveel. Toen haar broer op speciaal onderwijs begon, kwam het weleens voor dat ook zij weleens op die school kwam. Met een zomerfeest ervaarde ze ineens dat gym ook heel leuk kon zijn, dat boven in het rek klimmen helemaal niet zo eng is. Wat een gevoel van veiligheid allemaal niet kan doen. Niemand keek raar naar haar, zei ze later. En meteen was ze met andere kindjes aan het spelen en voelde ze zich thuis. “Kan ik niet gewoon daar naar school?” Die vraag werd toe al gesteld, haar vriendinnen zou ze missen, maar ze wil zich fijn voelen op school.
Na uitleg dat een overstap niet zo makkelijk gaat, vond ze het maar stom, hoe konden anderen die niet voelde wat zij voelt nu beslissen of iets passend is of niet.
“maar mama, ik heb nu een juf die me wel snapt. Kan mijn juf dan niet beter ook op een speciale school les gaan geven. Misschien kunnen we samen wel naar die school waar ik me wel fijn voel. En heb ik dan daar geen buikpijn meer als ik de school inloop.” Heb alleen gezegd tegen haar dat ze maar eens tegen haar juf moet zeggen dat ze vind dat ze zo speciaal is dat ze zou passen op speciaal onderwijs. Soms is het voordeel van op een tandem fietsen ook dat je kind je tranen niet ziet. Tranen vanuit een dubbel gevoel. Het passende onderwijs dat niet zo passend is, een juf met hart voor haar werk die mijn kind ziet en het gevoel geeft dat ze er wel toe doet. Tranen van onmacht, dat mijn dochter ondanks dat het nu beter gaat dan vorig jaar nog steeds buikpijn heeft op school. Terwijl ze zo keihard haar best doet. Tranen omdat het verloop van wat nu gaat gebeuren niet meer in mijn handen ligt, maar in handen van mensen die haar niet eens kennen, en zelfs nog nooit gezien hebben.
Het passend onderwijs gezien door de ogen van een meisje van 10 jaar die niet snapt waarom je niet jezelf mag zijn en mag leren op een plek waar je je veilig voelt. Die elke dag opnieuw bang is dat ze niet begrepen voelt en al helemaal niet snapt waarom je je niet aan regels houdt. Elke dag vol goede moed begint, en bij de drempel een fysieke reactie voelt die ze wegstopt, want eenmaal boven aan de trap staat gelukkig de juf, de juf tegen wie ze aankruipt zodat ze toch mama los kan laten. De juf die ervoor heeft gezorgd dat ze niet in een groepje hoeft te zitten, maar alleen mag zitten. De juf die elke dag probeert een stukje in haar agenda te zetten waar ze van kan stralen. De juf die ervoor zorgt dat ze weer eet en drinkt in de pauze omdat ze zich zolang de juf in de buurt is weer wat veiliger voelt. Een juf uit duizenden, waar een warm kado voor klaar ligt voor de dag van de leerkracht.


Share Button

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.