Zoekend naar lichtpuntje

Net nu in de laatste toch altijd al pittige maanden van het jaar staat ons leven een beetje op zijn kop.. nouja beetje boel. Op zo’n moment is het nog net een beetje meer zichtbaar hoe anders de hersenen werken bij iemand met ASS.. de krachten zijn duidelijk zichtbaar. De band tussen mij als moeder en mijn 2 kinderen is zo ongelofelijk sterk dat we daarmee onverwacht veel mee op kunnen vangen. De verlatingsangst is groot, maar zolang mama er is is het goed. Nu duidelijk zichtbaar zijn de nieuwe vaardigheden die ze door de jaren heen bijgeleerd hebben. Het aan kunnen geven wanneer iets te veel wordt, het toepassen van handigheidjes om jezelf staande te houden worden steeds vaker succesvol ingezet. De overprikkeling ligt op de loer, en als je eigenlijk tegen de grens aan blijft zitten moet je dus vaak de rem indrukken, steeds vaker vinden ze die rem zelf, en dan is heel duidelijk dat sommige basis dingen al te veel gevraagd zijn. We houden er rekening mee anticiperen hierop en zoeken onze weg. Heel mooi om te zien hoe de groei hierin is. Maar soms ook wel pijnlijk om te zien dat de grens van wat wel en niet lukt op dit moment heel laag ligt.. Zo is heel duidelijk dat die sint in galop weer mag verdwijnen van mijn dochter die altijd zo enorm genoot van het fantasie wereldje waar even iedereen in meeging. We hebben zelfs geen kruidnootjes in huis..
Zo belde mijn dochter me van de week op, compleet in paniek, ging mis in de taxi maar ze belde en vroeg op haar manier om hulp. De angst en de paniek voel je mee, ondertussen kan je niet meer dan rustig blijven, tips geven en de taxi opwachten zodat je de paniek kan vertalen naar iets wat de chaffeur wel begrijpt. Arme man deed zijn best maar van autisme weet hij weinig, een kind in paniek zoals dit had hij niet eerder meegemaakt.
En terwijl we worstelen met gevoelens en onbegijpbare situatie zie ik mijn zoon dagelijks vriendschappen onderhouden, weliswaar online en telefonisch maar wat een enorme groei, overleggen, aangeven als iets niet fijn is en afspraken maken gebeuren alsof hij het al jaren doet. Zijn grenzen bewaken lukt nog niet super dus is het fijn als mama soms gewoon zegt dat hij af moet sluiten zodat hij gewoon kan zeggen moet stoppen.. doei.. En nu hij groeit in dat sociale stukje mag hij soms gewoon wat langer gamen wat natuurlijk toegejuicht wordt door hemzelf.

Het is duidelijk hoe sterk ze gegroeid zijn en niet alleen zij alleen, ook samen is onze band enorm hecht. Waardoor we nu aankunnen wat op ons pad ligt. En er met zijn 3en samen voor gaan!

Afbeelding kan het volgende bevatten: vuur en nacht

Share Button

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.