“Mama mag ik vandaag een dagje zonder medicijnen”, dat vroeg mijn zoon vanmorgen. De concerta is geen spiegel medicijn, we hadden de dag aan ons zelf, dus met goede afspraken voor als het niet gaat gingen we er samen voor… Nu aan het einde van de dag weten we beide morgenochtend zullen de medicijnen weer gewoon zonder een ik wil niet ingenomen worden. Heerlijk vrij voelt het in de ochtend, maar met een 1 op 1 dag hadden we wel plannen, plannen die gelukkig in de buurt waren want na een uur bleek dat dat vandaag toch niet ging lukken. Op naar de volgende stap samen een kwarktaart maken.. de verpakking is 5 keer gelezen voor stap 1… Maar agh met wat vertraging is dat gelukt… daarna wilde hij echt naar buiten even… In de stromende regen stond hij toch wel 5 minuten buiten.. Alles duurde 5 minuten, mama moest hem.vasthouden en nooit meer loslaten.. en het zinnetje ” mijn hoofd is zo druk” heb ik toch wel heel.vaak gehoord. De onrust is voor mij al heel pittig laat staan hoe het in zijn hoofdje gaat..
Medicatie kies je niet zomaar voor, en elke keer weer kritisch ernaar kijken heel verstandig maar na een dag als vandaag met alleen maar echt 1 op 1 sitituaties is het eigenlijk al niet zonder te doen (en dit was nog met ablify). De media blijft negatief over medicatie en de moeilijke stap die je al moet nemen daar voor wordt aan alle kanten bekritiseert. Voor wie geven we de medicijnen niet voor de ouders want je kind zit niet spontaan enorm geconcentreerd te werken en doet netjes wat je vraagt. Maar ik geef ze voor het welzijn voor mijn kind. Om hem te ondersteunen om zich fijn te voelen. Om hem te ondersteunen zodat hij zich kan ontwikkelen. Laten we dat vooral onthouden, laat een kind met oorlog in zijn hoofd alsjeblieft gebruik maken van medicatie als dat nodig is om de rust te kunnen krijgen om te ontwikkelen. Om te kunnen zijn wie ze zijn als de onrust hun minder beperkt in hun doen en laten.
