Je hebt me geleerd naar mijn kind te kijken, zonder vooroordeel, zonder meningen van anderen.. Maar gewoon echt naar hoe reageert mijn kind, niet wat wordt er verwacht wat ik doe in de opvoeding maar wat heeft mijn kind op dat moment nodig..
Je hebt me geleerd waar mijn krachten liggen, als moeder maar ook als eigen individu. Geduld, observatie, meebewegen..
Je hebt me geleerd om echt na te denken waar ik waarde aan hecht, wat ik mijn kinderen echt bij wil brengen zonder dat ze zichzelf daarin verliezen.
Je hebt me geleerd hoe ik zelf in elkaar zit, daar kan geen psycholoog tegenop. In het proces kom je jezelf dusdanig tegen dat je wel realistisch moet kijken naar jezelf.
Je hebt me geleerd dat wat ik mijn zwakke punten vond een oorzaak hebben, die ik nu dus beter aan kan pakken.
Maar je hebt me vooral geleerd dat het soms ondanks donkere wolken een magische reis is die je leert kijken en voelen op een andere manier… En die vooral gedreven wordt door liefde voor mijn kinderen.

Terwijl ik van mijn balkon naar buiten kijk zie ik mijn zoon zitten, op zijn hurken (uiteraard, want zijn favoriete houding) op het grasveld.. Klein stukje verderop zijn 3 kinderen gezellig samen aan het spelen. Maar hij zit alleen.. Met een autootje volgens mij, in het gras. Helemaal in zijn eigen wereldje. De aanblik van dit geheel is op het eerste gezicht pijnlijk, de gedachten gaan door je heen; Mag hij niet mee doen? durft hij niet mee te doen?.
Van nature zijn mensen graag in gezelschap, dus al snel roept dit beeld een negatieve reactie op, waarom zit hij alleen? Waarom speelt hij niet mee….
Ondertussen weet ik beter, en bij thuiskomst wordt dit bevestigd, hij wil helemaal niet mee doen… De kindjes vroegen hem of hij mee wilde doen, maar daar heeft hij niet op gereageerd, bang om gek gevonden te willen worden antwoord hij maar niet , wat helaas soms natuurlijk juist verkeerd geïnterpreteerd wordt. Soms wil hij juist gewoon alleen zijn, even alleen spelen, even alleen met al zijn drukke gedachtes, even niet hoeven reageren op anderen..
Is hij dan altijd alleen… Nee dat niet hij heeft in de buurt, 1 vriendje en 1 vriendinnetje met wie hij meestal wel graag speelt, en zolang ze met zijn 2-en en soms zelfs 3-en zijn gaat dat zelfs heel goed.
Als ouders wil je graag voor je kinderen een hele schare aan vriendjes en vriendinnetjes, een kind die gezellig voor feestjes uitgenodigd wordt, die elke dag kan kiezen met wie hij.zij zou willen spelen, en andere kinderen die komen vragen of ze willen komen spelen.. De realiteit voor veel kinderen met autisme is echter anders, soms kiezen ze bewust voor de rust, voor niet samen hoeven spelen. De keuze om alleen te spelen, om even niet samen te spelen is ook een bewuste keuze waarmee ze vaak juist heel gelukkig zijn. Uiteraard willen deze kinderen zich wel ook geliefd voelen en een keer uitgenodigd worden voor een feestje, wel een keer horen jij bent mijn beste vriend of vriendin. Maar een vriendschap is meer dan alleen plezier voor een kind met autisme, ene vriendschap is ook keihard werken, geven en nemen, en dat vraagt vaak zoveel dat echt ontspannen toch snel iets is wat je alleen doet. Een goede vriendschap kan nog steeds mogelijk zijn, soms misschien met wat hulp en begeleiding, maar kijk goed naar wat je kind wil, wil het wel echt een intensieve vriendschap of is af en toe een beetje samen of juist naast elkaar spelen genoeg, en misschien wil je kind naast school( of dagbesteding) wel even gewoon geen sociaal gedoe… Want sociaal zijn is vooral ook erg vermoeiend..

Als soort van overlevingsmechanisme neemt mijn dochter een rol aan waarmee ze zich staande kan houden in de maatschappij.. ze verandert dan geheel in deze persoon of soms een dier. Van roodkapje ( en dus een periode alleen maar rode jurkjes aan willen) tot aan een beertje. Ze kan alles een stukje beter aan als ze niet zichzelf hier te zijn. We proberen hierin een weg te zoeken Tot aan het geheel veranderen in het personage en jezelf compleet verliezen en het veilig gevoel dat het geeft zonder jezelf te verliezen. Op school zet ze dus ook liever de naam van het personage op de toets dan haar eigen naam. Het blijft lastig hier een middenweg in te vinden. Al levert het ook weleens leuke momenten op… Ze begon een tijdje geleden over Winnie the pooh… steeds vaker ging het hierover tot ze zelf ineens Winnie was… gelukkig mag ik mee in haar wereldje en zelfs zelf kiezen wie ik ben.. erg fijn… Winnie the pooh eet echter honing.. iets dat zij nooit echt durfde te proeven….. tot net… “mama dat is echt niet lekker….” Gelukkig is fantasie een stuk sterker en kan je dat buigen… en houdt deze Winnie gewoon niet van honing… Waar haar fantasie grenzeloos lijkt zit er wel degelijk een grens aan want het zijn allemaal al bestaande personages en zelf een persoon ontwikkelen lukt haar niet….Terwijl haar leeftijdsgenoten richting pubertijd, jongens en make up schuifelen geniet ik van mijn eigen Winnie die ik overigens nog steeds gewoon bij haar eigen naam noem zodat ze wel herinnert blijft worden aan wie ze is en dat ze is zoals ze is en dat dat goed is!

“Je ziet niets aan ze….”

Juist die opmerking geeft me regelmatig een angstig gevoel. Als ik mijn dochter zie staan, met haar lange blonde haren en fel blauwe ogen, haar tengere figuurtje en lange benen.. Of mijn zoon met zijn, zachte gezichtje zijn mooie groene ogen en zijn charmante mysterieuze blik….
Beide kijken met een andere blik de wereld in, zijn nog lang niet toe aan een vriendje of vriendinnetje. Zijn ook helemaal niet bezig met dat stukje, waar leeftijdsgenootjes toch echt wel langzaam heen rollen.. 2 meiden in de buurt hebben al een poging gewaagd, maar heel het begrip verkering wat gelukkig met 11 a 12 jaar nog niet veel voorstelt werd helemaal niet begrepen. We zijn zowel mijn zoon als dochter van karakter zacht, willen een ander niet graag kwetsen, dus zullen niet snel nee zeggen. Zo werd wil je mee naar kickbox les al met ja beantwoord terwijl mijn zoon de tijd daar echt uit heeft gezeten aan de zijlijn, verschrikt over het feit dat er echt mensen zijn die dit leuk vinden.. Maarja zijn vriendinnetje (en met 1 vriendje en 1 vriendinnetje in de buurt ben je er zuinig op)vroeg het zo lief en bleef aandringen… Of mijn dochter die zegt, ja ik heb een vriendje bij papa thuis, we hebben verkering (dat wilde hij graag) maar wil het eigenlijk uit maken maar dat durf ik niet.
Hoe leer je ze de grens aan te geven, hoe leer je ze de grens te herkennen zodat er geen misbruik van wordt gemaakt.. Maar hoe leer je ze ook dat je wel open mag blijven staan voor anderen. Hoe leer je ze dat sommige helaas nee niet snappen en dat je dan echt mag laten merken dat nee ook echt nee blijft.. En dat je daarmee iemand misschien wel kwetst maar dat dat beter voor jezelf is. Hoe bescherm je je kind die er niet anders uitziet, maar de wereld wel anders beleefd. Wat zou ik op dit vlak graag willen dat je het wel zag… Alhoewel er dan ook alsnog misbruik van kan worden gemaakt.
Maar ook het stukje hoe leg ik uit, waar je leeftijdsgenoten dalijk wel aan denken terwijl jij nog met je knuffels speelt. Zo vraagt mijn dochter zich bij een onderbroekenreclame af waarom je in hemelsnaam in je onderbroek op een reclame poster kan staan.. terwijl ze aan de andere kant pas net aangeleerd heeft dat je in het openbaar echt gekleed moet zijn.. Dat je een ander gevoel kan krijgen over een lichaam dan je je voor kan stellen..
Mijn 12 jarige is nog in de fase dat een kus voor mama is en niemand anders.. maar de blikken van meisjes van zijn leeftijd gaan wel naar hem als hij langsloopt.
Mijn angst dat ze straks een grens over zullen gaan waar ze nog lang niet aan toegaan door al aan een lichte druk toe te geven… De angst die ik zie als ik naar ze kijk zoals ze daar voor me staan en ik denk wat zijn het toch een stel mooie kinderen….