Omdat zoon op vele gebieden en veel plaatsen vastgelopen is, heb ik altijd het gevoel dat men vergeet wat een geweldige knul er onder het gedrag zit wat uit frustratie voortkomt. Bang dat ze vergeten wie hij is, hoe hij is, hoe lief, zorgzaam en wijs.. Dat men niet weet wat voor geweldige gesprekken je met hem kan voeren, dat hij een enorme algemene kennis heeft en je overal van alles over weet te vertellen. Dat men alleen die moeilijke momenten onthoudt, als hij niet meer weet wat hij doet of zegt. En de frustratie het overgenomen heeft.
Deze week werd ik echter door verschillende mensen naar hem gevraagd, zijn oude juf, die met een glimlach en een twinkeling in haar ogen verteld over een geweldig lieve jongen, die zo wijs was. En die ze het zo gunde om zich weer veilig genoeg te voelen in haar klas om tot leren te komen. Dat ze het zo jammer vond dat het bij haar niet gelukt was. Deze juf heeft ook een plekje in het hart van mijn zoon. Ik ben dan ook blij dat ze nu de juf van mijn dochter is. Een juf uit duizenden, die geen probleemkind zag, maar de situatie die het was een kind die het zwaar had, een kind waarbij het gewoon nu niet lukte.
Ook vandaag kwam het gesprek meerdere keren op mijn zoon, feest op de logeeropvang waar voor de zomer beide kinderen hun doelen hadden afgerond. Een plek waar mijn dochter weer even kon knuffelen met haar oude favoriete begeleidsters. Maar waar ook mijn zoon, die er niet bij was omdat zo’n middag voor hem niet fijn is, niet vergeten werd. Want ook al ging het niet elk logeerweekend vanzelf, toch zagen zij ook juist de mooie kanten, zijn fijne karakter, zijn wijze woorden. En wat doet het goed om te horen dat er dus echt door frustratie gedrag heen gekeken kan worden.
Wat je ziet is namelijk niet altijd hoe een kind is. Angst, boosheid, frustratie, overprikkeling het roept gedrag op wat vaak ongewenst is. Schelden of andere agressie is zoveel makkelijker dan je angst herkennen en zeggen: “ik vind het eng of spannend”. Toch is juist die stoere buitenkant wat men ziet, terwijl ik thuis dat jongetje zie, soms heel jong, maar oh zo wijs. Die jongen die een berichtje stuurt als zijn zusje bij de tandarts is, of alles goed gaat. Die jongen die een dekentje over me heen komt leggen, als ik even met hoofdpijn op de bank ga liggen. De jongen met wie ik heerlijke een hele middag kan kletsen over van alles en nog wat, en de politiek of een ander maatschappelijk onderwerp kan bespreken.
Wat een fijn gevoel te weten en te horen dat hij gezien wordt, niet alleen door mij maar ook door anderen, en dat de herinnering van de leuke, lieve wijze jongen blijft hangen..
