De vermoeidheid die je inhaalt.. je neerslaat. Zo graag doorheen wil knokken, maar je moedeloos maakt.
Terwijl ik me fietsaccu aan de lader leg ik me afvraag of ik mezelf niet even aan een lader kan leggen….
Je hebt van de dagen, wetend waardoor het komt maar gewoon echt niet de kracht er door heen te breken. Je eigenlijk het moment wil pakken even door te gaan, maar het niet lukt.
Voor je uit starend op de bank wetend wat er nog allemaal moet gebeuren, maar opstaan lukt niet. Wetend dat je vanmiddag weer op de fiets zit met een kind die de route naar de manege ineens een beetje eng vind.. maar ze geniet zo van het rijden.. Keer op keer trek je er haar doorheen maar vandaag kijk ik er tegenop.. Waar haal ik die energie even vandaan wetend dat een uurtje je ogen dicht doen niet gaat helpen. Wetend dat het geen vermoeidheid is die je met een beetje slaap oplost. Wetend dat het een vermoeidheid is door je hoofd wat overuren maakt. Ook wetend dat als je de kinderen zo weer ziet je toch doorgaat, maar het gevoel gaat niet weg, het masker gaat op. En dan begrijp ik mijn kinderen zo goed, dat masker helpt je erdoor maar neemt je gevoel niet weg. Dat masker zorgt dat de dag niet stagneerde maar kost nog meer energie. Energie die je eigenlijk niet hebt. Wonderbaarlijk besef je dat je toch doorgaat wetend dat het ineens op is. En je lichaam je dan keihard terug roept.
Het lucht op het even van me af te schrijven, al geeft het me nu even geen energie, en wint mijn koppigheid het vanmiddag vast van de vermoeidheid want dan draait het om mijn kind.. en voor mijn kind kan ik de hele wereld aan..

Als klein meisje had je je eigen wereld. Vol sprookjes, magie en alles wat je zag was mooi.
Jouw ogen zagen alleen maar schoonheid. Je angsten wel al aanwezig maar redelijk hanteerbaar.
Maar nu je groter wordt en de wereld om je heen meer verwacht nemen je angsten toe, is het wegglijden in je mooie veilige fantasie wereld niet alleen genieten maar ook overleven.
Nog steeds zie je de schoonheid in de kleine dingen, zie je het goede in mensen en proberen we je te beschermen omdat dat je zo kwetsbaar maakt. Soms lukt dat niet en schiet je terug in de angst, angsten die zich uitten op een manier die jezelf ook niet begrijpt. Samen zullen we de angsten verslaan, samen kunnen we de wereld aan.. Maar oh wat verlang ik soms naar dat kleine meisje die niet geleidt werd door angsten maar door de schoonheid van alles om zich heen.

Autisme

Als de prikkels overweldigend zijn.
En het lijkt of men een compleet andere taal praat
Als de dingen die een ander doet je totaal in verwarring achter laat.

De wereld soms zo onbegrijpbaar.
De geluiden, geuren gevoelens allemaal te overweldigend zijn
Even kunnen ontsnappen in een andere of eigen wereld is dan zo enorm fijn.

Een eigen wereldje waar je je fijn voelt
Een eigen bubbel met een dikke wand
Wegdrijven in een voor jouw wel bekend land.

Als klein meisje was fantasie meer dan een wereld om in te spelen, maar was dit het overlevingsmechanisme van mijn dochter. Haar fantasie beschermde haar tegen haar angsten. Angst voor anderen, angsten voor dwalen maar ook angst voor eigen gedachtes aan wat moet.
In haar fantasie nam ze een ander personage aan, daar waar ze zich op dat moment veilig bij voelde. Nu wordt ze ouder en worst er verwacht dat ze zichzelf is, en dit mag ze ook zijn, maar al deze personages zijn een stukje voor haar en enorm belangrijk. Nu ze te oud wordt voor allerlei verkeersleiding waarin ze zich veilig voelde opent zich een nieuwe wereld, en komen we langzaam een stapje verder. Want waar verkleden maar raar is voor vele als je haar leeftijd bereikt, is cosplay tegenwoordig bijna hip. We maken dan ook de overstap en noemen het niet meer verkleden, maar ze geniet van haar nieuwe cosplay kostuum.. Dezelfde veilige bubbel, hetzelfde overlevingsmechanisme alleen nu noemen we het anders, en zien we een nieuwe wereld opengaan. Ze is hier niet alleen in, en ziet straks meer en meer mensen die net als haar behoefte hebben aan de veilige bubbel op deze manier…..

Door goed naar je kind te luisteren, voelt een kind zich gehoord, kan je goed op je kind inspelen en wordt de band met je kind keer op keer sterker.
Nu is communicatie binnen het autisme spectrum soms een uitdaging, een kind kan non verbaal zijn, maar het kan ook zijn dat een kind wel verbaal is maar woorden lastig kan uitten.
Luisteren naar je kind gaat dus verder dan alleen woorden. Luisteren naar je kind moet plaats vinden op elk moment zowel op de verbale manier als de non verbale manier. Soms een enorme uitdaging, maar al doende leert men elke dag weer bij. Zo kan je binnen 1 gezin met meerdere kinderen bij elk kind opnieuw weer een goede manier vinden om te luisteren.
Maar luisteren naar je kind loont, en wanneer een ander niet goed naar jouw kind kan luistere zal je voor je kind moeten spreken zodat mem wel luistert.
Gelukkig zijn er ook hulpverleners die echt kunnen luisteren en durfde mijn zoon aan te geven wat hii van ze wilde… En zo door jaren thuis naar hem te luisteren had hij het vertrouwen gekregen om ook tegen een ander te kunnen zeggen wat hij wilde..
Hoe moeilijk iets ook is. Hoe vermoeiend het ook is. Ookal is de communicatie niet verbaal ( mijn kletskous van een dochter heeft bij moeilijke momenten de behoefte om in gebaren te willen vertellen) luisteren is het belangrijkste aspect om verder te kunnen groeien.
Nog een tip voor de kinderen die zich lastig uitten.. praten gebeurt hier vooral spelend, fietsend wandelend.. als we elkaar maar niet aan hoeven te kijken.. En met mijn oudste app ik heel wat af.. want de woorden kunnen door een telefoon zoveel veiliger aanvoelen, zonder afleidende emotie..