Thuiszitters

jul2

Daar lagen ze 4000 schriftjes… een schriftje voor elke thuiszitter. De wind zorgde voor het geluid van duizenden blaadjes die omsloegen, een protest met een subtiel geluid, goed passend bij autisme, een continu gezoem van blaadjes, iets wat als achtergrond geluid hard doordrong in je hart. Een prikkel die continu binnenkomt, terwijl je jezelf op je verhaal concertreerd, een geluid die je aandacht blijft trekken.
Staand op het plein, de ruizende blaadjes van de schriftjes, de spanning van de camera’s die aanwezig waren, de spanning wat zou er gebeuren, een zoon die naast je stuitert.. Zo voelt het ook voor vele kinderen in een klas.. De vraag zullen ze naar me luisteren? Zullen ze me begrijpen? Kunnen we bereiken wat we moeten bereiken..
Hoe zou je je zelf voelen na zo’n moment? Gespannen, vermoeid, vol prikkels.
Hoe zou het zijn als dat niet 1 moment is, maar de hele schooldag door, en met vaak ook een negatieve lading, als het stilzitten niet lukt, als het niet begrepen voelen de overhand neemt. Als je buurman naast je net iets te dichtbij zit.. Je wil leren, maar je voelt je niet veilig. Je wilt leren maar denkt dat je het niet meer kan… en dan… dan wil je eigenlijk bijna niet meer leren…

Maar daar stond mijn zoon… 12 jaar oud… en op max een half uurtje 1 op 1 met een juf op een dag al anderhalf jaar geen school meer gehad.. Neer geknuppeld, geen zelfvertrouwen meer, het vertrouwen in school volledig verloren. Maar vandaag stond hij daar om een gezicht te geven aan de schriftjes, voor de camera durfde hij zelfs te staan, als mama het meeste het woord voerde, want zoals altijd is mama zijn stem, is mama daar die het begrijpt en onder woorden kan brengen voor hem. Hij heeft zelfs de minister van onderwijs een hand gegeven en verteld dat hij al anderhalf jaar thuis zit, of de minister zijn beste wilde doen voor hem. Terug een klas in.. is dat ooit mogelijk??? Ik durf het niet te zeggen… Maar recht op onderwijs en mogelijkheden, maatwerk en luisteren naar het kind… dat is wat wij willen…

Vooruitgang

jun23

Ik zie haar nog liggen, na een ochtendje school kroop ze op het ligkussen, met een knuffeltje en een dekentje en staarde ze naar de tv, niet in staat te spelen, te dansen of te zingen, Hetgeen wat ze altijd het liefste deed. Haar witte snoetje steeds witter, de fysieke klachten van buikpijn en hoofdpijn steeds vaker…. Niet toegeven, gewoon naar school sturen, hoorde ik vaak. Maar niemand die de paniek zag die ze durfde te laten zien als we alleen waren. Compleet in paniek vastklampen aan de trapleuning, schreeuwend op de fiets dat ze school haatte, smekend of ik haar alsjeblieft thuis liet blijven. Zodra school in zicht was stopte ze, zette het knopje om, geen glans in haar ogen, maar ze deed wat ze moest doen, vaak met een lach. Al maanden was ik bezig, uiteindelijk 2 jaar gestreden, tot op een dag ze in de school keihard door de gang heen gilde; “Nee mama, alsjeblieft neem me mee…” De druppel, die ik meteen melde bij de ib-er, en aangaf dit doen we echt niet meer.. In het laatste MDO werd alsnog getwijfeld.. lag het niet aan moeder… Echt waar je zit daar en je vraagt je af hoe ze het verzinnen. Gelukkig stond ik niet alleen, heeft haar laatste juf alles gegeven, kon de begeleidster van de logeeropvang aanvullen dat ze het niet alleen thuis liet zien, en kregen we eindelijk een TLV… Ze mocht eindelijk naar het speciaal onderwijs… Dit was een half jaar geleden.. Een meisje die niets meer wilde, en niets meer durfde en nog maar halve dagen naar school ging…
En nu.. nu staat er elke ochtend een zingend meisje naast me; : “Goedemorgen! Wat voor weer wordt het dan weet ik wat ik aan moet trekken naar school.” Ze danst weer door de kamer in de ochtend, heeft plezier in school, bloeit helemaal op. Nog steeds op mijn hoede ging ik van de week naar het gesprek op school, tijd voor haar rapport… Gespannen en klaar om het voor haar op te nemen, maar ik kon ontspannen, ze zien haar zoals ze is, ze zien het lieve vrolijke meisje dat ze is. Dankzij de inzet van de juf durft ze hulp te vragen, kan ze nu de paniek voorkomen, en durft ze een moeilijke vraag even over te slaan, in plaats van helemaal vast te lopen. We zien haar groeien en bloeien. Met plezier gaat ze naar school. Mijn spanning voor school zal nooit verdwijnen, en ik zal op mijn hoede blijven, ook voor haar. Maar wat een rust ze heeft haar plekje, ze geniet van school, en durft weer te leren…

Ster

jun18

Daar stond ze op het podium, haar passie, haar liefde voor musicals, de plek waar ze vaak straalt… En ik zie de spanning toenemen.. Ik zie haar strijd met door willen zetten, maar het toch ook te moeilijk vinden… Het begeleiden uit handen gegeven, schaar huppelen leek letterlijk vliegen)huldgevoel had ik toch beter niet achter de schermen kunnen helpen? Maar ze wil zo graag dat ik juist in de zaal zit… Even wint de paniek, even lukt het niet.. Maar ze eindigt toch weer op het podium, en zet dan toch weer door..
Haar eigen gedachten, haar eigen gevoelens die soms dingen groter maken dan ze voor ons lijken, maar voor haar zijn die gevoelens echt. Voor haar is die angst realiteit, en is die zo echt dat het haar zelf tijdens datgene wat ze graag doet belemmert. Tussen de 1e en 2e musical, geknuffeld, complimenten gegeven, ook door haar lievelingsbegeleidster, en ohh wat deed haar dat goed.. Vol goede moed ging ze de 2e show in, met haar knuffel bij haar, Nijn was ook piraat.. en daar was ze weer en straalde ze weer.. Als piraat (al sloeg ze het nepgevecht over, want vechten doe je niet) stralend kroop ze als hondje over het podium en als de tijd vloog ze ook nog even voorbij (haar huppelen leek letterlijk vliegen). En ohh wat was ik beide voorstelling trots.. Staand op het podium, doen wat ze graag wil, in een groep maar toch ook duidelijk haar eigen wereldje, met haar knuffel aan haar zij..
Mijn mooie speciale meisje, ik zou het zoveel makkelijker voor je willen maken, zoveel heb je geleerd, maar wat heb je een enorm zwaar jaar achter de rug..Je bloemen staan in de vensterbank.. Maar ohh wat zou ik je graag nog meer in het zonnetje kunnen zetten, zodat je ziet wat wij zien,… Een mooie geweldige dame, met een karakter van goud.

IJsberg..

jun15

De meltdown die wij zien, is het topje van de ijsberg.
De ijsberg die onder de oppervlakte heen, nog veel dieper en dieper gaat. Het topje verraadt een stukje wat er in dat hoofdje omgaat, maar binnen in die enorme ijsberg raast een storm, een niets ontziende tornado, die alles op zijn pad wil vernietigen.
Zelfdestructie, niet met het verwonden van zichzelf, maar door alles wat goed lijkt te gaan te saboteren. Niet van jezelf successen mogen behalen.. Want wat als het dan alsnog misgaat, dat kan je maar beter voor zijn… En achteraf jezelf hier nog stommer voor vinden, want wat als het wel goed was gegaan.
Het gevecht wat ik dagelijks zie gebeuren is zwaar, doet pijn, breekt elke dag opnieuw mijn hart.. Maar niemand laat je toe, geen hulpverlener die echt echt dichtbij mag komen. Eerst moet je uit dat dal, eruit klimmen door succes te behalen, door in te zien wat je talenten zijn, dat je er mag zijn, Dat we trots zijn op je, en dat je dat ook op jezelf mag zijn… Maar als je trots op jezelf wordt, als alles weer beter gaat dan is daar weer de druk… want dan,… dan moet je vast weer naar school…..
Dus nu blijf ik onvoorwaardelijk achter je staan, vang je op als je jezelf weer laat vallen, probeer samen met je succes te behalen, prijs je de hemel in als iets goed gaat, en zorg voor je veilige plekje… Ik ben je moeder, je veilige plekje en vaak ook degene die voor je moet spreken als jezelf de woorden niet kan vinden of gebruiken. Ik vecht voor je zodat je de ruimte hebt om je ik weer te vinden, ik werk samen met de hulpverlening om te laten zien, ook zij hebben het beste met je voor… En als je dan uitgeput op je bed ligt, of na een meltdown bijkomt onder de douche, dan huil ik, dan huil ik omdat ik het zoveel makkelijker voor je gewenst had.

Zucht..

jun12

Na een geweldige zaterdag worden we vandaag weer keihard de realiteit ingeknald… Konden we maar een kijkje nemen in dat hoofdje van je.. Rust brengen, vertrouwen geven en angst wegnemen..