ASS-enzo

“Mama, je mag gewoon ook een foto van mij herkenbaar op je blog zetten.” Mijn dochter loopt naast me, en net hebben we een mooie foto gemaakt die ze met alle liefde wel wil delen. Mijn blog is bekend bij mijn kinderen, echt lezen doen ze het niet, wel horen ze over de reacties en de onderwerpen. Ze geven zelf ook weleens aan; “mama, hier moet je een blog over schrijven”. Ze hebben de leeftijd ook om mee te kunnen denken. Ze helpen graag anderen, maar ervaren net zo graag dat ze niet de enige zijn die ergens tegen aan lopen. Mijn dochter weet het goed te verwoorden, ze wil namelijk graag dat andere kinderen zich ook echt begrepen voelen en zich niet eenzaam voelen. “Neem mij maar als voorbeeld, mama, want nu durf ik mezelf te zijn, nouja meestal dan…. En ik hoop dat anderen dat ook durfen. En dat ze snappen waarom ik soms anders reageer en soms een beetje raar ben”. Mijn antwoord dat ze niet raar is, maar gewoon mijn unieke elfje krijg ik een dikke knuffel.. Ze huppelt verder kletsend tegen een onzichtbaar vriendinnetje dat mee is, genoeg gepraat on de echte wereld.. Mijn heerlijk meisje… wat ben ik blij dat ze met regelmaat net zo trots is opzichzelf is als ik op haar ben.
Bij deze de foto die ze zelf heel graag wilde delen… Mooi van binnen en van buiten…

Laat de blikken en commentaren maar komen. Ik zit in de dierentuin, met een telefoon in mijn hand, terwijl kind 1 in de binnenspeeltuin speelt, kind 2 even spelletjes doet op zijn telefoon.. na een uur direntuin was het tijd voor pauze…. Op mijn tijdlijn staat een leuke 1e foto met de tekst; ” op avontuur”.. die plaatste ik terwijl mijn oudste naast mij mopperde, naar huis wilde en boos was… want nieuwe plek… uiteindelijk kwam er rust, maar nu beide even time out.. dit alles terwijl mijn jongste letterlijk op avontuur is, kleding waarmee je volgens haar op safari gaat, alle info in zich opnemend… Een uur dierentuin en al aardig uitgeblust maar we gaan zo weer verder… en over een uur gaan we gewoon weer ergens zitten, speelt oudste een spelletjes, luistert jongste ergens muziek en pakt ook deze moeder haar rust momentje… Wetend dat de ogen van anderen in mijn rug prikken, er vast nog een keer commentaar gegeven wordt op mijn oudste en de jongste vandaag echt nog minimaal 1 paniekaanval heeft… en toch genieten wij…

Ja ik weet dat een dagje weg eigenlijk te veel prikkels geeft.
Ik weet dat een zwembad eigenlijk niet te doen is met dit weer…
Ik weet dat we op vele vlakken gewoon aan moeten geven, sorry dat lukt gewoon niet…
Maar dan is je kind jarig, en naast zijn cadeau maar 1 wens en dat is een dagje pretpark…
Moeder op zoektocht naar kaartjes die binnen budget valt, niet te ver weg, auti vriendelijk park etc.. en ja het lukt… en de start ging goed… maar de hitte worst wel heel veel, dus denk je misschien lukt dat tikibad toch, wie weet zijn ze nu oud genoeg… wie weet valt het mee met het geluid.. Hij wil zo graag en ohb de gedachte aan cool water is genoeg om dat zetje te geven om toch te gaan… Vanaf moment 1 besef ik me echter we worden hier straks knettergek.. en de overprikkeling zie je met de seconde oplopen.. maar we geven niet op zetten door, praten, begeleiden sturen bij.. maar toch het is te veel… De jarige is er helemaal klaar mee want wil niet opgeven, de tijd nog niet voorbij, weten dat dit een uitje is die we niet zomaar even makkelijk kunnen doen… Nog 1 glijban wil de jongste weten dat ze ook aan haar max zit en een rij niet meer lukt stapt ze zelf naar een badmeester toe die na wat extra uitleg van mijn kant even overlegd en we mogen voor.. Maar nog wel even de woorden; ” ja waarom kom je dan ook naar de druk zwembad…” op mijn vraag wat we dan moesten met de warmte opperde hij het strand… want dat is natuurlijk vele malen rustiger…. zucht… Nee meneer, mijn kind is gewoon ook een kind die net als alle andere kinderen hier ook van wil genieten…
De wens van de jarige is uitgekomen, en we hebben het gedaan, maar mijn gevoel heeft een bijsmaak.. moeten we dit dan gewoon maar niet meer doe?

Mijn lieve stoere knul wordt morgen alweer 14 jaar. Op zingen en hem innde aandacht zetten staat een groot verbod, dus gaan we een dagje weg, en proosten we daarna bij opa en oma op zijn verjaardag. 14 jaar al, het knulletje die mij mama maakte, die me leerde om geduld te bewaren en de wereld anders te bekijken.. Niets ging vanzelf, maar alles gebeurse met liefde. Onze band onbreekbaar, en enorm hecht, soms misschien zelfs te als ik andere mag geloven.. Maar wat ben ik lij dat jouw vertrouwen in mij zo enorm is dat we samen de stappen kunnen nemen die je alleen nog niet lukken. Je neemt je tijd en dat is helemaal niet erg. Een echte puber als hij aan het gamen is, maar vooral nog mijn kleine jongen. Neem.je tijd en samen komen we er wel. Mijn trots…