Moederdag

11 mei 2019 - Author: Ingrid

Aan alle moeders die alle onrust elke dag weer opvangen.
Aan alle moeders die (figuurlijk, maar soms ook letterlijk) de boksbal voor hun kind zijn.
Aan alle moeders die weten hoe het voelt als je kind een meltdown heeft.
Aan alle moeders die dagelijks bezig zijn met angsten in toom te houden.
Aan alle moeders die te horen krijgen dat een ander hun kind wel beter op kan voeden.
Aan alle moeders bij wie een knuffel van hun kind niet vanzelfsprekend is.
Aan alle moeders waarbij moederdag door alle spanning voelt als gewoon weer een dag overleven.

Je mag er zijn, jij bent de moeder die jouw kind nodig heeft. Jij bent de moeder die overeind blijft staan ookal is het nog zo zwaar. Jij bent de moeder die best eens boos mag zijn of gewoon even mag huilen omdat niets vanzelf gaat. Jij bent de moeder die het verschil maakt en toch weer de energie vind om terug te vechten. Jij bent de moeder die net zo speciaal is als je eigen kind. Jij bent de moeder van wie het kind de liefde soms om de meest onmogelijke manier toont, maar dat begrijpt.

Moeder zijn van een speciaal kind is niet altijd even makkelijk. Soms gewoon zwaar. Vaak cijfer je jezelf weg om er voor je kind te zijn. Moet je vaak een stukje gevoel uit zetten om je kind te kunnen bieden wat nodig is want emoties is voor sommige kinderen zo onbegrijpbaar. En juist op zo’n dag als moederdag bouwt de spanning zich op en heb je in plaats van een verwendag een dag vol overprikkeling, meltdowns en spanningen. Want autisme houdt niet rekening met moederdag maar is er dag in dag uit 24 uur per dag. Omdat je kindnhet misschien je niet kan zeggen zeg ik het voor hem of haar.

Ik ben trots op die moeder die daar staat en er is voor haar kind.
Ik ben trots op de moeder die elke keer weer vecht voor de zorg die haar kind nodig heeft.
Ik ben trots op de moeder die na een flinke meltdown uit het zicht van haar kind een traantje (of een heleboel tranen) weg veegt.
Ik ben trots op jouw!

Afbeelding kan het volgende bevatten: tekst

1 reactie - Categories: Autisme Blog

Niet gelukt

4 mei 2019 - Author: Ingrid

Alle voorbereiding gedaan, drukvest, koptelefoon en kauwketting mee… en dan zo daar toch het moment het lukt niet.. Rustige plek op gezocht maar nog steeg de spanning en overprikkeling te veel… Toch maar naar huis… het voelt als een dikke teleurstelling. Waarom lukt het nu niet.. Waarom kan het niet zoals bij al die andere kinderen? Waarom zit die stomme autisme weer dwars ? Vragen waar geen antwoord op is, en we eigenlijk ook niet willen. We willen op zo’n moment gewoon dat het wel lukt. De vraag zou het 1 op 1 wel lukken schiet door mijn hoofd, maar ook daar is soms niets aan te veranderen. Het zal toch niet zo zijn dat ik niet meer alleen met beide kinderen op pad kan…..
En net terwijl de 1 overprikkeld boos naast me loopt te mompelen, de ander dicht tegen me aan met grote ogen, kauwketting in haar mond en koptelefoon op komt daar gelukkig de tram… Maar juist op dit moment zit die natuurlijk flink vol… dicht tegen mama aan, beide aan een andere kant hopen we maar dat niemand om ons heen net te dichtbij staat, een verkeerd geurtje om zich heen heeft of gewoon iets zegt wat even niet goed valt… Gelukkig de 1e tram zonder problemen.. Helaas is de 2e tram ook vol. Met 1 kind op schoot en de ander dicht tegen me aan denk ik nog even snel, arme meneer die naast me op het bankje zit…Maar wanneer mijn been trilt omdat die 13 jarige toch best zwaar aanvoelt op schoot en de greep van mijn 11 jarige die steeds dichter tegen me aan hangt steeds strakker wordt, vraag ik me vooral af hoe je niet even mee kan denken en je plekje op kan geven zodat die moeder wel ruimte heeft voor beide kinderen. Maar blijkbaar vind hij het wel best en heb ik dus ook geen medelijden meer..
Gelukkig is daar onze halte, is huis in zicht en wordt bij mij de spanning minder… geen meltdown in het openbaar en nog enigzins functionerende kinderen want ze konden nog zelf lopen en gingen niet in shutdown modus..
Thuis vind dochter troost bij haar nieuwe poezevriendinnetje en verdwijnt de oudste in zij kamer.. Niet gelukt, wel geprobeert….

Afbeelding kan het volgende bevatten: een of meer mensen, boom en buiten

Geen reacties - Categories: Autisme Blog

Hier doet hij/zij dat niet…

27 april 2019 - Author: Ingrid

De woorden, bij ons doet hij/zij dat niet. Bij ons kan hij/zij dat wel.
Het zijn vaak gehoorde zinnen zeker als je een kind hebt wat zich enorm kan aanpassen als dat nodig is, aangeleerd aangepast gedrag. Ik weet dat mensen die het zeggen het niet verkeerd bedoelen. En wat ik nu op schrijf is ook zeker geen aanval naar hen.
Tijden heb ik aan mezelf getwijfeld, ligt het aan mij? Doe ik iets verkeerds. Maar hulpverlening bevestigd dat ik dat niet doe. Maar dat mijn kinderen zich heel slim kunnen aanpassen. Aanpassen aan de situatie, aanpassen als strategie om zich staande te houden, want de angsten spelen dan enorm op, en uiteindelijk moet het er wel uit.
Tijdens mijn laatste ouderbegeleidingsgesprek hebben we het hier nog over gehad. Dat zoon zich op zijn gemak voelde bij opa en oma, dat zij ook goed op hem reageerde. Maar dat ze echt wel verschil zag in waar hij zichzelf helemaal liet zien en waar er aangepast gedrag omhoog kwam.
Maar wat is het soms lastig, zeker als er kwa ontwikkeling een heel ander beeld zichtbaar kan zijn. Als mama in de buurt is is het veilig genoeg om je compleet te laten zien, je jonge ontwikkeling, je angsten, je frustratie, je veel te volle hoofd. Waar je anders je best doet om alle tools die je geleerd hebt in praktijk te brengen weet je bij mama hoef ik me niet groter voor te doen. Natuurlijk is het fijn dat je kind zich in situaties aan kan passen, maar die aanpassingen kosten een hoop energie, energie die dan niet in de ontwikkeling gaat zitten. Want eigenlijk gaat die ontwikkeling gewoon helemaal niet vanzelf, en moeten we samen die weg bouwen die je bewandeld. Dat in combinatie met de beperkte belastbaarheid is best heftig. en ineens wordt duidelijk en zichtbaar voor anderen dat autisme niet zomaar iets is. Dat je dan misschien wel een slimme jongen of meisje bent met een hoog iq, maar dat een stukje van jouw autisme je soms wel enorm beperkt.
Dus nee dat doet hij of zij ergens anders niet, En die boterham kan hij/zij op een andere plek best smeren, maar bij mama mag hij/zij hulp vragen. En nee ook bij mama krijgt hij of zij niet altijd zijn zin, maar we kiezen uit welke strijd de moeite waard is. Welke strijd is niet om aan te gaan omdat er dan alleen maar verliezers zijn en met welke strijd maken we een stap vooruit. Voor de mensen om ons gezin heen blijft het volgens mij lastig. Want zij zien als eerste het aangepaste aangeleerde gedrag, en gelukkig blijven er dingen van mijn aanpak hangen waardoor dat mogelijk is. Maar als mijn kind ineens wel de dingen laat zien waar we thuis dagelijks tegen aan lopen is dit niet omdat mijn kind dingen van me gedaan krijgt, is dit niet omdat hij/zij denkt ermee weg te komen, maar is dit een teken dat je mee mag kijken, dat hij/zij zichzelf durft te laten zien zoals hij of zij is.
Het blijft lastig, Autisme is uitgebreid, complex en vaak onbegrijpbaar. Soms denk je nu snap ik het en dan gebeurt er iets waardoor het hele leerproces van zowel ouder als kind weer hard aan het werk is. Hoe leg je het uit van ontwikkelingsleeftijden als theorie en werkelijkheid wel overeenkomen maar zo anders aanvoelen. Hoe leg je je omgeving iets uit wat je zelf nog maar net begrijpt. En dan zonder je kinderen of jezelf te kort te doen. Hoe leg je uit dat het soms gewoon enorm zwaar is, maar dat je het niet zou willen missen omdat je zo enorm veel van je eigen kinderen leert. Hoe leg je uit dat het inderdaad zwaar is dat je kind jouw steun eigenlijk 24 uur per dag opzoekt, maar dat dit eigenlijk al enorme winst is, want hierdoor vind je wel de openingen om te werken aan die ontwikkeling, want zonder die vertrouwensband, is er geen veilig gevoel om te groeien.
Dus ja mijn kind gedraagt zich bij mama heel anders, mijn kind speelt niet met me maar is compleet zichzelf. En ja ik ben blij dat al het werk wat we er samen insteken hem of haar helpt het zo goed te doen in andere situaties. Moet je je bedenken hoe knap dat eigenlijk is..

Afbeelding kan het volgende bevatten: een of meer mensen, staande mensen, boom, kind, schoenen, buiten en natuur

Geen reacties - Categories: Autisme Blog

Spectrum aan leeftijden

24 april 2019 - Author: Ingrid

Het zonnetje schijnt, de temperatuur is heerlijk, al zijn daar de meningen over verdeeld. De tijd van vooral binnen zitten is voorbij. We houden van de natuur, we houden van buiten zijn, van het zonnetje, de ruisende wind. De vogeltjes, de jonge dieren de we overal weer zien. Niet van de insecten, die zijn vooral toch wel eng. Helaas trekt iedereen wel met het mooie weer naar buiten, rustige plekjes zijn er dus niet altijd te vinden. En nu gaat het opvallen dat ze groter worden. Want wat nog leuk is in een speeltuin moet nu gedeeld worden met kinderen die een stuk jonger zijn. Nu is dat niet altijd een probleem, voor die kinderen zelf, maar de blikken van ouders zijn wel erg lastig, want aan de buitenkant ziet men niet de ontwikkelingsleeftijd. Nu was daar altijd wel een oplossing voor te bedenken, maar dit jaar stuiten we op een nieuw probleempje. De buitenwereld dringt soms tot ze door, ineens worden de blikken van anderen gezien, het gefluister van leeftijdsgenoten als ze het maar raar vinden. Die blik van die moeder of oma als mijn kind opgaat in zijn spel en even vergeet dat dat kleine kindje er ook was.
Vanmorgen zei mijn dochter tegen me dat er 2 meisjes van haar leeftijd stonden te smoezen en lachen omdat ze met haar knuffel stond, gelukkig zijn mijn woorden, je mag zijn zoals je bent, tot haar doorgedrongen en haalt ze haar schouders op. Maar wanneer is daar het overslag punt, het punt waar je nog wel wil spelen, maar het toch niet meer doet vanwege andere blikken en opmerkingen. En dat punt zal dat er komen voor dat hun ontwikkeling er klaar voor is. Ik zal ze blijven stimuleren te doen wat ze zelf fijn vinden (binnen onze normen en waarden uiteraard), maar ze moeten zich er wel fijn bij blijven voelen. Ik weet waar ze in hun ontwikkeling zitten, maar merk toch ook de druk van de buitenwereld. Ik merk de strijd die ze voeren in zichzelf met wat ze willen, en wat ze denken dat hoort. Maar wat hoort nu eigenlijk als je 11 of 13 bent? En wat hoort als je die grens tussen bassischool en middelbare school bereikt. Je ziet de brugklassers veranderen, maar die verandering mist mijn oudste, want die overgang is er niet als je niet naar school gaat. Hoe zal dat straks bij de jongste zijn, we hebben nog een jaar, nu groep 7 dus duurt het nog even, maar als meisje lijkt de druk van de maatschappij bijna nog groter te zijn. De algemene ontwikkeling is er wel, de onderwerpen waarover gesproken worden zijn wel al leeftijdsadequaat maar die sociaal emotionele ontwikkeling gaat gewoon wat langzamer.
Ook voor mezelf merk ik verandering met toen ze klein waren, toen ik nog wel bij het schoolplein contact had met andere moeders. Voor mijn gevoel zweef ik regelmatig in niemandsland.. Online vind je ouders in eenzelfde situatie. En we hebben een geweldige oudergroep in onze gemeente waar ik mijn ei bij kwijt kan. Maar juist doordat elke situuatie zo uniek is, en elk verhaal weer anders voel je je soms alleen op een eilandje, nou ja niet helemaal alleen, want mijn kinderen lijken af en toe nog verbonden door de navelstreng met me. Maar soms is het erg eenzaam, Zou ik willen dat ik net zo makkelijk kon praten als dat ik schreef. Dat ik in het echte leven net zo makkelijk contact kon leggen als dat ik met mijn blog soms doe. Dat ik tijdens de momenten die ik even voor mezelf heb ook kan kiezen om even niet alleen te zijn. Al heb ik die alleen tijd ook enorm hard nodig…
Zoals je kan lezen schieten mijn gedachten vandaag alle kanten op, en hoewel de eenzaamheid soms hard en lastig is, kan ik ook genieten. Zo geniet ik nu van het zonnetje, een briesje en de vogeltjes op de achtergrond. Terwijl mijn dochter naast me heel leeftijdsadequaat met haar telefoontje in haar handen zit (dat doen alle 11-jarige tegenwoordig) en ligt mijn 13 jarig even met zijn telefoontje op zijn bed te relaxen. Even ontprikkelen na ochtendje kinderboerderij. We lijken wel een heel normaal gezin nu……

Afbeelding kan het volgende bevatten: een of meer mensen, staande mensen, boom, gras, lucht, buiten en natuur

Geen reacties - Categories: Autisme Blog

Ik voel me helemaal niet zo oud…..

20 april 2019 - Author: Ingrid

‘Maar mama, ik voel me nog helemaal niet zo oud”.
Dat was wat mijn zoon vanmorgen zei , met de uitleg hij voelde zich 6 jaar met levenservaring van 12 jaar… En eigenlijk legt hij het precies goed uit. Kwa sociaal emotionele ontwikkeling lag hij een jaar geleden rond de 6 a 7 jaar. Nu zal dat hooguit 7 a 8 jaar zijn. Maar met al meer levenservaring dan een kind van 7 natuurlijk. En waar we daar thuis en op de zorgboerderij goed op in kunnen spelen omdat het bekend is, en er ervaring mee is. Is het voor andere momenten lastig, zeker als je je eigenlijk ook best goed een tijdje aan kan passen aan een situatie. Op het eerste gezicht lijkt mijn 13 jarige dan ook gewoon een knul van 13, met af en toe een jeugdpuistje, wil beetje stoer overkomen. Etc… Echter zit achter dat puber maskertje een klein jongetje waarvoor de wereld eigenlijk nog wel heel spannend is, sociale interactie lastig is, maar wel graag vriendjes heeft.
Om niet te veel op te vallen heeft hij zichzelf, soms met wat hulp, wat trucjes aangeleerd, zo kan je knuffel best mee zolang deze maar in zijn rugtas zit of bij mama in de tas. Zeg je vooral maar vaak dit doe ik omdat mijn zusje of bv een klein kindje het leuk vind, als je nog lekker wil spelen als een 7 jarige. En doe je vooral stoer en bijdehand als iets eigenlijk echt te eng is.. (mama snapt het dan wel). En spiegel je je of gedraag je je als iemand schaduw als mama er niet bij is..
Hoe knap is dit aanpassen, maar soms is het ook een enorme valkuil en ligt overvraging op de loer. Want naast het stukje ontwikkeling die niet synchroon loopt is er ook sprake van beperkte belastbaarheid. De hoeveelheid prikkels, indrukken en vragen is maar beperkt. En nu er intern in het lichaam van alles gebeurt lijkt de hoeveelheid prikkels die hij daarbij kan hebben nog minder. Dat opent voor.mij als moeder wel de vraag, hoe gaat deze ontwikkeling verder, zal zijn belastbaarheid nog groeien? Of blijft deze gewoon erg laag. Zijn autisme zal niet weggaan, maar in welke mate kan er zelfredzaamheid op dagelijkse basis mogelijk zijn. Om de ontwikkeling optimaal op gang te krijgen is er veel nodig. Rust, begrip, kennis en zelfvertrouwen. En dat laatste is best lastig als die overvraging zo op de loer ligt. Maar ook ondervraging want hij mag zichzelf dan ook nog wel echt jong voelen, zijn kennis groeit elke dag weer, en kennis neemt hij in zich op als een spons zolang er maar geen school voor nodig is.
En zo puzzelen we elke dag weer, staan ik als moeder op scherp om overprikkeling en overvraging te proberen in te perken zonder hem te ondervragen. Om te zorgen dat succes ervaring overheersen over moment dat het allemaal niet lukt. Om maar dagelijks te helpen herinneren dat hij er mag zijn zoals hij is.

Afbeelding kan het volgende bevatten: een of meer mensen, staande mensen, schoenen, lucht, boom, kind, buiten, water en natuur

Geen reacties - Categories: Autisme Blog

Volgende pagina »

ASS-enzo

Meest recente berichten

Recente reacties

Archief

overig

Google Analytics statistieken

Moederdag

Niet gelukt

Hier doet hij/zij dat niet…

Spectrum aan leeftijden

Ik voel me helemaal niet zo oud…..