Thuiszitters.. Niemand hoopt of verwacht dat onderwijs niet mogelijk of haalbaar is.. En toch zitten er vele kinderen thuis.. Allen met hun eigen struikelblokken, hun eigen problematiek of eigen denkwijze.. Passend onderwijs is voor hen bij lange na niet passend… Vele van deze kinderen zijn met 4 jaar gestart op school, met een rugzakje op liepen ze hun schoolcarrière nietsvermoedend tegemoet… Soms werd als snel duidelijk dat school minder passend was als gedacht, soms sluipt het erin en wordt school steeds wat moeizamer.. Passend onderwijs, IB-ers, zorgarragementen en speciaal onderwijs, leerplicht en soms zelfs veilig thuis komt om de hoek kijken.. Waarom past jouw kind niet in dat hokje waarin we hem of haar willen duwen.. De ene juf of school doet dit op een harde manier… De andere juf of school doet dit met liefde, kennis en passie, maar helaas is dat ook niet altijd genoeg. Het hokje verandert niet, het passend stukje verdwijnt.. Een kind komt in de knoop, eerst een beetje totdat het echt niet meer gaat…
Ik ken geen thuiszitters die niet beschadigd zijn door het proberen, het doorzetten in het niet passende onderwijs.. De verhalen die ik hoor, lees en helaas ook hier in huis zelf mee maak zijn stuk voor stuk verhalen over prachtige kinderen, kinderen met een hele unieke kijk op het leven, kinderen die anders leren, kinderen die vaak juist wel willen leren maar waarbij de de manier van leren niet lukt, niet werkt of gewoon niet mogelijk is door overprikkeling.
Laten we deze groep kinderen niet vergeten, dit zijn de kinderen die ons op jonge leeftijd al aan het denken zetten. Dit zijn de kinderen die zomaar eens het verschil kunnen gaan maken. Dit zijn kinderen die het weleens ver kunnen gaan schoppen. Laten wij ons openstellen voor deze kinderen, laat deze kinderen ons de weg leiden.. en laten we deze kinderen de mogelijkheden bieden die ze nodig hebben!

Afgelopen dinsdag was het zover een spoorwensdag voor mijn zoon.. Een dag geheel in het teken van treinen, een V.I.P. momentje.. Waar werken aan zelfvertrouwen hoog op de agenda staat is zo’n dag naast heel bijzonder ook heel welkom. Na een flinke meltdown voor we weg moesten kwam er ondanks wat spanning, onderweg naar het station al wat ontspanning naar boven. Een heel team aan wens uitvoerders stond voor ons klaar 3 man sterk allen werkzaam bij ProRail en onze eigen NS consuctrice. We kregen een mooi #spoorwensdag shirt en mijn zoon een tasje vol mooie trein cadeautjes.

Deze speciale dag hebben we de indrukwekkende werkplaats in Haarlem bezocht, waar we een enthousiaste rondleiding kregen die we nooit zullen vergeten en waar wederom een goodiebag klaar stond. Na een lunch in de conducteurs ruimte op Haarlem station, ging onze reis weer verder via Rotterdam naar Zwijndrecht.. Tijdens deze reis was er even de mogelijkheid om tot rust te komen en uiteraard even te de kaartjes te controleren.. Daar staat je zoon die meestal ver weg blijft van vreemde enorm sociaal kaartjes te controleren en reizigers een fijne dag te wensen. Daar kan geen sociale vaardigheden cursus tegen op.

In Zwijndrecht stond onze ‘speciale trein’ al op het bord en stond de paparazzi te wachten… Ze waren er dan wel niet voor ons, maar ohhh wat zoude die treinspotters graag ook met ‘de Kameel’ mee zijn gereden. En wat een belevenis was ‘ de Kameel’ een uitzicht enorm, een gezellige sfeer, het maakte de dag helemaal af..

Terug op Rotterdam namen we afscheid van onze wensvervullers, onze conductrice en de Kameel.. Nog 1 trein terug naar Den Haag.. De tranen in zijn ogen… De dag ten einde… Wat een mooie dag, heerlijk ontspannen, open contact gemaakt en vooral enorm genoten. Een herinnering om nog heel lang van te genieten…

Hoe belangrijk kan zo’n dag zijn voor een kind die vaak dagelijks een strijd voert om zich staande te houden, die er van zichzelf met enige regelmaat gewoon niet mag zijn. Hoe mooi is zo’n dag als je je kind intens ziet genieten… Zelfs nu een paar dagen later als alles even te veel is blijkt al meteen hoe belangrijk deze dag voor hem was.. Je even heel speciaal voelen. Bedankt iedereen die deze dag voor hem mogelijk heeft gemaakt.
#spoorwensdagen #swd18 #NS #ProRail

Je hebt me geleerd naar mijn kind te kijken, zonder vooroordeel, zonder meningen van anderen.. Maar gewoon echt naar hoe reageert mijn kind, niet wat wordt er verwacht wat ik doe in de opvoeding maar wat heeft mijn kind op dat moment nodig..
Je hebt me geleerd waar mijn krachten liggen, als moeder maar ook als eigen individu. Geduld, observatie, meebewegen..
Je hebt me geleerd om echt na te denken waar ik waarde aan hecht, wat ik mijn kinderen echt bij wil brengen zonder dat ze zichzelf daarin verliezen.
Je hebt me geleerd hoe ik zelf in elkaar zit, daar kan geen psycholoog tegenop. In het proces kom je jezelf dusdanig tegen dat je wel realistisch moet kijken naar jezelf.
Je hebt me geleerd dat wat ik mijn zwakke punten vond een oorzaak hebben, die ik nu dus beter aan kan pakken.
Maar je hebt me vooral geleerd dat het soms ondanks donkere wolken een magische reis is die je leert kijken en voelen op een andere manier… En die vooral gedreven wordt door liefde voor mijn kinderen.

Terwijl ik van mijn balkon naar buiten kijk zie ik mijn zoon zitten, op zijn hurken (uiteraard, want zijn favoriete houding) op het grasveld.. Klein stukje verderop zijn 3 kinderen gezellig samen aan het spelen. Maar hij zit alleen.. Met een autootje volgens mij, in het gras. Helemaal in zijn eigen wereldje. De aanblik van dit geheel is op het eerste gezicht pijnlijk, de gedachten gaan door je heen; Mag hij niet mee doen? durft hij niet mee te doen?.
Van nature zijn mensen graag in gezelschap, dus al snel roept dit beeld een negatieve reactie op, waarom zit hij alleen? Waarom speelt hij niet mee….
Ondertussen weet ik beter, en bij thuiskomst wordt dit bevestigd, hij wil helemaal niet mee doen… De kindjes vroegen hem of hij mee wilde doen, maar daar heeft hij niet op gereageerd, bang om gek gevonden te willen worden antwoord hij maar niet , wat helaas soms natuurlijk juist verkeerd geïnterpreteerd wordt. Soms wil hij juist gewoon alleen zijn, even alleen spelen, even alleen met al zijn drukke gedachtes, even niet hoeven reageren op anderen..
Is hij dan altijd alleen… Nee dat niet hij heeft in de buurt, 1 vriendje en 1 vriendinnetje met wie hij meestal wel graag speelt, en zolang ze met zijn 2-en en soms zelfs 3-en zijn gaat dat zelfs heel goed.
Als ouders wil je graag voor je kinderen een hele schare aan vriendjes en vriendinnetjes, een kind die gezellig voor feestjes uitgenodigd wordt, die elke dag kan kiezen met wie hij.zij zou willen spelen, en andere kinderen die komen vragen of ze willen komen spelen.. De realiteit voor veel kinderen met autisme is echter anders, soms kiezen ze bewust voor de rust, voor niet samen hoeven spelen. De keuze om alleen te spelen, om even niet samen te spelen is ook een bewuste keuze waarmee ze vaak juist heel gelukkig zijn. Uiteraard willen deze kinderen zich wel ook geliefd voelen en een keer uitgenodigd worden voor een feestje, wel een keer horen jij bent mijn beste vriend of vriendin. Maar een vriendschap is meer dan alleen plezier voor een kind met autisme, ene vriendschap is ook keihard werken, geven en nemen, en dat vraagt vaak zoveel dat echt ontspannen toch snel iets is wat je alleen doet. Een goede vriendschap kan nog steeds mogelijk zijn, soms misschien met wat hulp en begeleiding, maar kijk goed naar wat je kind wil, wil het wel echt een intensieve vriendschap of is af en toe een beetje samen of juist naast elkaar spelen genoeg, en misschien wil je kind naast school( of dagbesteding) wel even gewoon geen sociaal gedoe… Want sociaal zijn is vooral ook erg vermoeiend..