Opnieuw blijkt weer dat kennis over autisme op vele plaatsen minimaal is. Zelfs op heel veel plaatsen waar de kennis toch verwacht mag worden. Men klaagt dat tegenwoordig een etiketje krijgt, maar over een daadwerkelijke diagnose is zo weinig kennis dat alle vooroordelen blijven bestaan.
Maar waarom wordt er zoveel over autisme gesproken, maar blijkt men nog steeds niet te weten wat het dan inhoud. Nee mijn kinderen zijn geen rainmain, die eigenlijk onbereikbaar is, en een supertalent heeft. Maar ze hebben wel autisme. Nee mijn kinderen zitten niet stil in een hoekje te wiegen, en zeggen geen woord.. Tenminste vaak niet in het openbaar. Ja je kan een gesprek met ze voeren, een goed gesprek zelfs. Bij voorkeur wel over een onderwerp waarin hun interesse ligt natuurlijk. En wel even mee schakelen als je van tweede wereldoorlog over moet schakelen naar Harry potter met een snelheid waar Ferrari jaloers op is.
Elk kind, elke persoon (autisme verdwijnt niet na de kindertijd) met autisme is anders. Heeft zijn sterke en zijn zwakke punten. Zijn krachten en zijn valkuilen. Maar tegen 1 dingen lopen ze allemaal aan. Het moeten aanpassen en meegaan met de snelle veel eisende maatschappij, vol prikkels, vol verwachtingen van standaarden. Maar vooral van meegaan met de groep. Elk persoon/kind loopt tegen zijn eigen moeilijkheden aan, maar kan onverwacht voor een ander zich ineens staande houden in een situatie die niemand verwacht. Om zich staande te houden in dingen die onbegrijpbaar zijn of lastig, worden er soms erg creatieve oplossingen bedacht. Maar soms blijken die oplossingen voor de maatschappij onbegrijpbaar.
Autisme is vaak een uitdaging, maar wanneer de uitdaging aangegaan wordt kunnen er mooie waardevolle dingen ontstaan, kennis worden opgedaan, en vooral van fouten worden geleerd.
Voor ons betekend autisme dat we op ons eigen tempo onze eigen weg bewandelen, met veel structuur en duidelijkheid waar we op terug kunnen vallen. Waarmee we de moeilijke momenten aan kunnen. Waarmee we op het oog onrealistische angsten onder controle proberen te krijgen. Waar mijn dochter danst in plaats van fladdert. Waar mijn zoon een schoolboek liever door de kamer laat vliegen, men zichzelf wel even foutloos Engels aanleert.
In ons gezin betekend autisme dat we tegen elkaar afwegen waar we onze energie insteken en onze energie uithalen, al lijkt dit voor andere totaal niet logisch.
Voor ons betekend autisme dat niets vanzelf gaat, maar als dan iets wel lukt deze overwinning zoveel meer waard is als wanneer het vanzelf zou gaan.

Het zweet breekt me uit, voel mijn hart keihard bonzen.. stapel mijn muur nog hoger op. Angst getriggerd door een stem.
Ik ben eigenwijs, heel eigenwijs en weiger die angst te laten winnen. Want als de angst wint kan ik niet de moeder zijn die mijn kinderen nodig hebben. Dat is mijn drijfveer, en gelukkig is de kracht die dat gevoel heeft nog steeds sterk genoeg om te winnen van de angst. Ware het niet dat die angst wel degelijk een stuk plezier en fijn gevoel van me afpakt. Onder het mom mijn kinderen hebben het nodig weet ik dingen te plannen, de kracht en de energie te vinden voor dingen die ons positieve energie geven. En bedenk me dat die tactiek er eigenlijk al best vroeg inzat.. Als klein meisje tijdens onweer onder mijn bed gaan liggen de kat toespreken die net zo bang was als ik. Want als je een ander wil kalmeren doe je dat bij jezelf ook. Die eerste angst die ik me kan herinneren is nog steeds aanwezig, de onweer het vuurwerk het knallende geluid.. Bij elke ballon ben ik nog steeds bang dat hij knalt. Om de angst niet over te brengen doe ik heel stoer als het onweert, terwijl ik dat openstaan kleine raampje niet eens dicht durf te doen..
Oh wat begrijp ik mijn dochter goed als ze in paniek roept maar ik ben gewoon bang.. en samen proberen we een weg te zoeken om te kijken of we de angst kunnen verslaan of in ieder geval proberen we een manier te vinden waarmee we de angst in ieder geval niet laten winnen. Soms lukt het niet en blijven we zoeken naar die kracht die we kunnen gebruiken, soms moeten we kiezen welke angst het eerste moeten worden verslagen en soms probeer ik zo goed mogelijk te verbergen dat ik geen idee heb hoe we een bepaalde angst kunnen verslaan.. Samen mopperen we soms even op de angst.. Samen praten we over dat we de angst niet moeten laten winnen. Maar nooit wuif ik de angst weg. Samen strijden we om de angsten niet te laten winnen. Onze angst die zich op dezelfde manier lijkt te presenteren, al was ik nog net iets beter on verbergen, misschien dat ik daarom haar maniertjes doorzie..
En dan is daar die andere manier van angst, de manier die mijn zoon laat zien. Geen paniek, geen verdriet maar weerstand.. De stap de angst niet te laten winnen moet anders aangepakt worden. Hij moet er dwars doorheen om het te kunnen verslaan. En ook dat lukt ons samen, maar het kost iets meer puzzeltijd.

Autisme en dan even met name het syndroom van Asperger staat even flink in de schijnwerpers. Door de klimaatstaking van Greta blijken er ook heel wat mensen een flinke mening te hebben over Mensen met Asperger.. Een sterke wil en er vol voor gaan, je vastbijten in een onderwerp wat voor jouw belangrijk is blijkt ineens een eigenschap te zijn waar je blijkbaar angst voor moet hebben.. “Mensen met Asperger hebben geen empathie”, “dictators van de toekomst”, “aspergers zien het leven niet helder”.