Ondanks dat mijn kinderen zelf regelmatig aardig wat geluid produceren, is geluid wat bij hen binnenkomt een prikkel die ze beide erg lastig kunnen verdragen. Iemand die te hard praat (of soms zelfs überhaupt praat), een stofzuiger of een grasmaaier, alles kan net te veel zijn. Bij mijn oudste is er zelfs een gevoeligheid voor bepaalde accenten waar hij enorm op kan reageren. Een druk klaslokaal, of gewoon een klaslokaal waar zacht gepraat wordt, soms is het even te veel. Een dagje weg en al die mensen om je heen die geluide maken, een langskomende vrachtwagen, of iemand die een muziekje draait, de prikkels die dan binnenkomen kunnen slecht gefilterd worden. Stofzuigen in huis wordt ook echt niet gewaardeerd als ze thuis zijn. Mijn dochter heeft zelfs een keer een wilde vreemde bouwvakker in het portiek aangesproken omdat de buurvrouw waarbij verbouwt was, nog even snel de avond ervoor een gaatje had geboord.. Ze was zo bang van het geluid geworden dat ze het echt even wilde melden dat dat echt niet meer kon… Kan je het je voorstellen een meisje van toen 9 die die volwassen man wel even ging vertellen dat dat niet meer mocht. Geluiden laten een enorme en blijkbaar ook lange indruk achter.

Beide kinderen hebben daarom ook mooie oorkappen/gehoorbescherming die bij dagjes weg standaard in mijn tas zitten. Een bijkomend nadeel is vaak echter ook de pasvrom, het is zoeken naar wat het fijnste zit, en helaas is er vaak niet een winkel waar je zelf kan voelen en passen wat je zelf nu het fijnste vind zitten. We hebben verschillende merken, van een simpele witte of zwarte tot een mooie roze… De een wat zachter dan de ander, de 1 dempt wat meer dan de ander. Maar eigenlijk kwamen we keer op keer op het punt uit dat ze net iets te strak zaten.. Elke keer was het dus afwegen welke prikkels ze te veel vonden, het gevoel van de koptelefoon of toch het geluid.
Hier zullen meer mensen tegen aan lopen.
Dan kom je een reclame tegen waarin geadverteerd wordt met betere pasvorm, en goede demping.. Op die zelfde dag kwam dochter thuis met de oorkappen van school , want taxi was druk, met de mededeling dat die stomme dingen toch niet hielpen… Gaan we dan toch die stap wagen… Voor het eerst heel brutaal (voor mijn doen) de leverancier aan geschreven, scholen konden testpakket aanvragen, maar wie weet kon ik dat ook wel, mijn bereik is ondertussen toch ook meer dan een school.. Een heel enthousiast antwoord volgende en een leuk pakket kwam al snel binnen, een mooi doosje met de oorkappen, maar ook iets lekkers voor de kinderen.. Argwanend werd er even gekeken, want nee het was geen mooi roze of een stoere legerprint. Tot ik aangaf even te moeten stofzuigen… Mijn dochter hoefde niet lang na te denken en zette de oorkappen op…. en besloot dat deze voortaan van haar waren, de dag erna gingen ze mee naar school. In het weekend hebben we ze helemaal uit kunnen proberen tijdens een plaatselijk festival, en heeft ze bij het podium kunnen genieten zonder te veel prikkels, kon ze in het bos bij haar gekleurde lichtje blijven staan toen er een fanfare voorbij kwam. en keer op keer vroeg ze ook zelf ernaar zonder dat ik moest vragen of ze toch niet beter….

Een goede demping, maar vooral ook zacht, en vooral dat eigenschap gaf hier de doorslag.
Nu is het natuurlijk heel leuk dat wij dat uit mochten testen, maar behalve een tip voor deze oorkappen hebben jullie dara natuurlijk niet zo veel aan, dochter gaat die van haar niet meer afstaan. Gelukkig mag ik jullie wel een mooie kortingscode van 10% geven. Als je besteld via
https://gehoorbescherming-shop.nl/coolkid-oorkap.html
kan je met de code KOPPIEKORTING 10% korting ontvangen.
Wij zijn aangenaam verrast.

De spanning neemt toe.. Ik zie dat je het lastig hebt, maar je laat het nog niet toe.. Totdat 1 klein woordje van je zusje te veel is en ineens is het boem.. Niet zomaar even boos, niet je zin willen doordrijven maar gewoon over en klaar. Het knopje is om en alle spanning, stress en alles wat je dwars zit komt eruit zonder rem. Niets is goed, alles fout en niets komt meer binnen.

Nee het is geen peuter die zijn zin niet krijgt en een driftbui krijgt. Nee het is geen kind wat om zijn zin te krijgen in een driftbui schiet. Nee mijn kind weet en beseft niet meer wat hij zegt.. Kortsluiting. Meltdown. Het huis kan afbranden en dat zal hem ontgaan. De buren kunnen meegenieten en je zus zoekt een rustig plekje op met haar dekentje en haar knuffel.

Vandaag is het heftig.. Alweer een tijd geleden dat het zo heftig was, meestal weten we het te voorkomen, je hoofd leger te krijgen voor deze explodeert maar nu lukte het niet. Alles geprobeerd maar alleen deze meltdown kon je uiteindelijk de rust geven.

45 minuten complete meltdown. Alle dingen die we normaal proberen niets helpt. En nu zit je naast me. Uitgeput.. Hoofdpijn.. Spierpijn.. Spijt… Terwijl je naast me zit voelen we alle twee hoe sterk onze band is en hoe heftig het net ook was we kunnen het aan… Maar wat is het toch soms zwaar… Zwaar omdat ik zoveel van je hou.. Zwaar omdat ik weet dat het voor jouw in je hoofd gewoon weg oorlog is.. Zwaar omdat je in een meltdown net degene kwetst waarvan je weet dat die er onvoorwaardelijk voor je zijn. Zwaar omdat je je eigen emoties uit moet zetten, maar die komen daarna dubbel en dwars weer boven. Met tranen bij ons allebei komen we weer op adem… oja wacht nu moet er ook nog eten op tafel… Want ritme en structuur gaan door. Maar de woorden;” Jij bent lief mama” geven weer de kracht om door te gaan.

.

Hoe ouder ze worden.. Hoe heftiger de overprikkeling lijkt het weleens. Uiteraard is in de mate van overprikkeling misschien niets veranderd als wel de eissen die aan een kind bewust maar ook onbewust worden gesteld als ze ouder worden.
Waar ze vroeger toen ze klein waren nog rustig in hun eigen wereldje zaten en tussendoor even op schoot kwamen zitten op een verjaardag. Wordt er als je ouder wordt toch meer verwacht.. Met 13 jaar op schoot kan volgens mijn zoon overigens nog best? Maar het stukje geborgenheid wa t je dan kan bieden worst toch wat lastiger als je steeds groter wordt maar je moeder net zo groot is als toen je klein was. Ook wil je met de andere kinderen die er zijn meespelen of wordt dat misschien verwacht en doe je dat… omdat het zo hoort..

Een verjaardag wordt dus niet meer naar uitgekeken maar eerder tegen op gezien.. Wanneer trek je de lijn en zeg je we doen het niet. Wanneer is het genoeg en zorg je voor een andere oplossing. En ja opsplitsen is soms mogelijk maar ook niet altijd. Wat nemen we als grens. Welke verjaardag proberen we op zijn minst en welke zeggen we af. Omdat de angst en het tegenop zien niet meer het nut, het gezelschap van de verjaardag overstemt.

En hoe leg je uit dat een verjaardag soms gewoon een onmogelijkheid lijkt terwijl we wel een dagje weg gaan. Als chronisch pijn patiënt heb ik geleerd alles voor mezelf tegen elkaar af te wegen wat vind ik de moeite waard van een periode meer pijn en wat niet. Maar nu moet ik helpen die keuze te maken voor de kinderen zonder voorbij te lopen aan hun gevoel maar ook zonder voorbij te lopen wat er geleerd moet worden om je staande te houden in deze wereld.
Het blijft afwegen en een middenweg zoeken. En ook vooral hopen dat als je een keuze maakt dat de omgeving snapt dat het niet aan hen ligt. Dat er acceptatie is waarom.het niet gaat. Want op het moment zelf laten beide kinderen niet zien hoe heftig ze een verjaardag vinden. En wordt het toch al onzichtbare overprikkeld hoofdje nog ingewikkelder.

Weer een vragenlijst, wat heb ik een hekel gekregen aan die lijsten, ze laten je elke keer weer nadenken over waarin jouw kind nu afwijkt van de norm, wat er allemaal niet goed gaat. Er zal nooit staan wat maakt jouw kind nu zo uniek en speciaal.. Want wat zou ik dat graag neerzetten. Mijn kind meldt ik graag bij u aan omdat de maatschappij niet geschikt is voor hem/haar.. Zou dat werken. De maatschappij is nog niet klaar voor zijn unieke kijk op de wereld. De maatschappij vind het lastig dat hij liever alleen iets doet dan in een groep, 1 persoon extra is welkom, daarna wordt het wat lastig. Ik meld mijn kind bij u aan omdat hij als baby geen zin had om de lijntjes van het consultatie bureau te volgen, hij zat er liever onder of boven. Ik meldt mijn kind aan omdat de maatschappij het nodig heeft ene compleet nieuwe route uit te vinden voor geweldige kinderen zoals hij/zij. Oh en niet te vergeten, ik meld mijn kind aan omdat de maatschappij zoals deze is hem angstig maakt omdat hij daar niet zo goed tussen past.
Kunnen we met een andere kijk graag een traject beginnen, en starten met uitleg waarom mijn kind meer verdient dan nu geboden wordt, en dat we daar hulp voor zoeken, zodat mijn kind zich weer welkom voelt in deze wereld. Zodat ik voortaan gewoon met een glimlach kan kijken als iets eens soepel gaat, in plaats van vol verbazing vol te schieten met emoties omdat ik het hem zo hard gun, maar niets vanzelf gaat.
Kunnen we met zijn alle eens naar deze speciale kinderen kijken met het oog wat kunnen wij van hen leren? In plaats van wat moeten we hen leren om zich in onze wereld staande te houden. Ok dat is een ideaal beeld en zal niet gebeuren. Maar wat zou het fijn zijn dat we praten over samen een weg zoeken om ons staande te houden in plaats van behandeling zoeken om hen in dat hokje van de maatschappij te laten passen. Want wat is er erg aan anders zijn, je anders voelen is soms lastig, maar echt niet altijd verkeerd als je weet dat je anders mag zijn. Eerlijk is eerlijk, ik heb nooit het gevoel gehad dat ik ergens echt paste, ik was anders, en dat was nu eenmaal zo. En nu nog heb ik bij vele mensen het gevoel dat ik gewoon anders ben, anders denk, me anders voel, ook al oogt het niet zo.
Laten we nu eens een traject ingaan waar we bouwen aan het anders mogen zijn, het vertrouwen erin hebben dat het mag zodat je op je eigen manier kan genieten, kan ontwikkelen, kan leren en genieten.
Laten we onze kinderen vooral ook leren dat ze mogen zijn wie ze zijn, dat dat het stukje anders zijn, mensen ook heel veel kan brengen. Dat leven in deze maatschappij niet betekend dat we van een rondje in een vierkantje moeten veranderen omdat dat nu eenmaal beter past.
Laten we ze leren hun grenzen aan te geven, grenzen te kunnen verleggen in eigen tempo, om zo vastlopen te voorkomen.
Laten we vooral trots zijn op wie onze kinderen zijn en ze weer laten stralen zoals ze verdienen….

Maandag gaat school weer beginnen. Een nieuwe etui ligt klaar met agenda ernaast.. die wilde ze zo graag. Groep 7/8 en in tegenstelling tor de afgelopen jaar heb ik er vertrouwen in dat het goed gaat. De spanning of het goed zal blijven gaan zal altijd blijven maar voor nu overheerst het vertrouwen in de 2 juffen die haar vorig jaar thuis hebben laten voelen, die haar beetje bij beetje weer vertrouwen in school hebben terug gegeven. Toch zal het spannend zijn, een nieuwe klas met alleen maar jongens.. Wat best pittig is als je een echt meisje meisje bent. Voor het eerst Engels op school, iets wat ze bij voorbaat al eng vind en met haar dyslexie misschien ook wel een uitdaging zal worden. Groep 7/8 wat klinkt het al oud…. maar ze is nog zo jong.. De komende 2 jaar zal ze langzaam in een schoolverlater veranderen.

Zal ze eindelijk durven laten zien wat ze kan. Zal ze zichzelf durven vertrouwen in het schoolwerk. Zal ze nu vriendschappen sluiten en die uitbouwen tot iets wat ook naast school.
Zaterdag komt ze weer thuis van haar vader en pas dan weet ik hoe ze er zelf in staat..
Mijn lieve mooie meisje, zo gegroeid het afgelopen half jaar….. Wat hoop ik dat je de eerst week met een lach af kan sluiten en dat we sterk het komende schooljaar ingaan.