Mijn lieve zoon, 14 jaar, nog even en je wordt alweer 15 jaar. Ik zie een puber staan, een beginnend snorretje, een gezicht met jeugdpuistjes, slungelachtig lichaam met armen die te lang lijken voor je lichaam. Samen kijken we een film over de 2e wereldoorlog, bespreken we wat erg gebeurt is, en dat we hopen dat niemand dat meer mee hoeft te maken. Je wordt groot….
Mijn lieve zoon, 14 jaar, alweer bijna 15 jaar. Je loopt door de kamer op zoek naar je kat, je knuffelt samen, gaat liggen als een kat en het liefst zoek je opgekruld naast hem op de krabpaal ook een plekje, een kat zijn is veilig. Je knuffel onder je arm; “Mama, ik kom lekker bij je zitten.” Je laptop en je telefoon staan uit, je wil gewoon bij mama zijn. Met je auto’s spelen (lees sorteren). Even kneden in je putty, die je overal met je mee lijkt te dragen. Je bent nog zo jong….
Mijn lieve zoon, al weken zit je net als alle andere thuis, de zorgboerderij te spannend, en nu nog lijkt die stap je zo enorm groot. Al weken heb je alleen je moeder en je zus om je heen. “Ben je me al zat?” Vraag ik je. Zacht mompel je een nee.. Een puber gaat dat niet toegeven, maar dat kleine jongetje wat in dat puber lichaam zit, zal zijn moeder nooit zat zijn, onmogelijk in zijn ogen. Je bent nog zo klein…
Mijn lieve zoon. Zo slim, en heerlijk om mee te filosoferen, gezamenlijke interesses op te zoeken, leuke maatschappelijke onderwerpen op te zoeken. Zo zorgzaam, een knuffel als ik verdrietig ben, een dekentje als het koud is. Zo creatief, alles wat je meemaakt bouw je na in Minecraft. Je geniet zo van fotografie. Zo kwetsbaar, de wereld gaat je veel te snel. En je kan zo heerlijk genieten. Je bent voor mij zo speciaal….
Mooi om te lezen hoe je van hem geniet!
En herkenbaar, groot maar nog zo klein (al is die van mij kalenderleeftijd veel jonger), even sorteren, putty, minecraft.
En lekker bij mama zitten, waar ik zo van geniet. Soms kan hij aanrakingen niet hebben, maar grotendeels, zeker naar mij is hij heel knuffelig. Hopen dat dat nooit weggaat ❤️