Je ziet het aankomen, het gesprek is gevoerd, en dan die laatste stap die je zelf doet. De aanvraag bij de gemeente. Terwijl ik het ondersteuningsplan schrijf overvalt het me weer..
Nog eerder dan verwacht moeten we nog een stap terug doen. Regulier onderwijs werd speciaal onderwijs, speciaal onderwijs werd dagbehandeling… en nu nu gaat de aanvraag voor een zorgboerderij de deur uit, en heftiger nog zal mijn lieve knul letterlijk thuis komen te zitten tot de bureaucratie rond is en er een plekje vrij is. Dit zie je niet aankomen. Mijn lieve knul waarvan ik altijd het gevoel al had dat hij anders was, maar met 6 jaar was daar het moment dat we toch de stap gingen zetten voor onderzoeken.. Een voorzichtige ADHD diagnose met een hoog iq, al was de iq test een enorme uitdaging voor hem. 2 jaar later na aandringen van mij nogmaals de onderzoeken in en daar rolde ASS (ppd-nos) uit. Door zijn innemende persoonlijkheid zijn zorgzame karakter en aangeleerd gedrag werd hij enorm overschat door iedereen en daardoor liep het pas vast op momenten dat het eigenlijk al te ver was..
Het rouwproces dat je doorloopt gaat stapsgewijs elke keer een stukje terug. Maar terwijl nu je oud klasgenootjes de enorme stap maken naar het voorgezet onderwijs, gaat jouw stap het onderwijs uit. En dit stap is enorm, heftig, pijnlijk, frustrerend alle gedachten gaan door me heen, Ik wil dat hij gelukkig is, dat hij kan zijn wie hij is. Maar vooral weer blij is met zichzelf. Ik hoop niet meer te horen dat hij liever dood is, dat hij maar beter dood kan zijn. Dat zijn hoofd zo vol is dat hij niet meer wil. Al zijn het nu woorden, de heftigheid is elke keer weer heftig.
Wat zou ik hem juist nu gewoon willen laten zien, willen laten voelen op welke manier dan ook dat ik trots op hem ben wie hij is, Dat hij mijn allerliefste knul is. En dat hij blij met zichzelf mag zijn, dat hij zoveel meer kan dan hij durft en beseft. Dat hij gewoon mag zijn wie hij is. Hem een hart onder de riem kan steken dat het niet alleen mama is die zo denkt, maar dat er vele zijn die hem bijzonder vinden. Van zichzelf vind hij dat hij niet te veel mag genieten, toch lukt het hem af en toe gelukkig nog wel, die momenten koesteren we. En het besef dat de buitenkant niet altijd iets zegt over iemand, is zo duidelijk aanwezig. Want als hij lacht, dan straalt hij en die momenten koesteren we, al beseffen we maar al te goed hoe zwaar het leven ook kan zijn als je 11 jaar bent en je dagelijks de strijd met je eigen gevoel, de prikkels van binnenuit en de prikkels van buitenaf moet verwerken. Ik zou je graag een dag zorgeloos willen zien lachen zodat we even vergeten in welk proces we nu zitten. Maar we zijn nu vooral bezig met samen hard werken zodat we de wereld aan kunnen.
