Het programma van kamp, zoals we de logeeropvang noemen, is weer binnen. Verheugd kijken we bij wie je in het groepje zit, juichend spring je door de kamer, je zit in het zelfde groepje als de vorige keer, iets wat met een nieuwe groep toch altijd even spannend is. Je kijkt uit, naar een midweek, lekker jezelf zijn, begrepen worden, en geen uitleg hoeven geven. Wat vind jij het fijn dat we deze stap hebben genomen.
Dan komt het stukje moeder gevoel, want hoe lastig is het voor jezelf het een plekje te geven, mijn kind geniet, net zoals haar broer doet als hij op kamp gaat, al vind hij weg gaan wel altijd even lastig. Maar op de aanvraag om dit voor elkaar te krijgen stond toch echt ook “ontlasting van het gezin/ouders”. Maar ik vind jullie geen last, ik ervaar jullie niet als iets wat ontlast moet worden. En toch gaan jullie op kamp… Want hoewel het geen last is, wil ik het beste voor jullie, dat betekend extra begeleiden, dat betekend dat nog niets vanzelf gaat, dat betekend extra zorgen, extra afspraken en een nachtrust die vaker gebroken is dan volledig. Maar met alle liefde doe ik dit voor jullie, echter heeft ook een moeder of een vader net zoals elk ander mens maar een beperkte hoeveelheid energie ( en in sommige gevallen is die zoals bij mij het geval is ook nog eens een stuk minder dan gemiddeld). Daarom is het fijn soms bij te tanken, een maaltijd te hebben waarbij ik niet zo onopvallend mogelijk kijk of het lukt om genoeg binnen te krijgen. Even een moment hebben te hebben dat je je geen zorgen hoeft te maken, want ze zijn in goede handen, en komen ontspannen terug (ook een belangrijke). Een goede ouder zijn betekend ook goed voor jezelf zorgen, op tijd de rust nemen. Dit betekend ook dat er af en toe gewoon echt momenten moeten zijn om op te laden.
We zijn blij dat we DE plek gevonden hebben die passend is, zodat ik me op kan laden, en mijn kind kan ontwikkelen omdat hij/zij zich veilig voelt en daardoor kan werken aan sociale vaardigheden.
