Daar sta je dan.. leeg.. op… moe… Druk bezig de hele structuur is weg en we moeten er even door. Rust vinden lukt even niet, ik moet door. Voor mezelf merk ik al dat het lastig gaat, het zwaar is.. Alles om het voor de kinderen makkelijker te maken en toch was het gister echt te veel.. terwijl de oudste s’ochtends in een mega meltdown kwam die zeker anderhalf uur duurde, storte de jongste gister middag met een wit snoetje in. 2 totaal verschillende reacties.. Maar beide vertelde me hetzelfde… en oh hoe frustrerend dat je niet kan zeggen ik los het op.. Nee we moeten erdoor.. en ik weet dat we nu in een mega achtbaan zitten, maar we moeten de rit uitrijden. We moeten nog even door.. Na wat tranen, parkeer ik voor nu mijn eigen gevoel, ik moet… Ik mag en kan nu niet anders.. Wetend dat we er wel door heen komen… Maar nu is het even tot 1000 tellen en weer door… nog een aantal dagen en dan is de achtbaan van gebeurtenissen klaar… En kunnen we alles letterlijk en figuurlijk een plekje gaan geven..
