Uit het zicht bouwde de spanning op, de week leek soepeler te lopen bij hem dan verwacht…. tot vanmorgen… Een op het eerste gezicht klein dingetje en kaboem… Een meltdown.. en heftig.. Een peuter in een meltdown is 1 ding… een puber in een meltdown is een heel ander verhaal… Zelfs de katten gingen maar onder de tafel zitten, al kwamen ze hem al snrl opzieken toen langzaam de frustratie om werd gezet naar verdriet. De woorden die gebruikt worden gaan nooit wennen... de insentiviteit van een meltdown is niet te omschrijven. Dit keer met een chaos als gevolg.. Een bak met strijkkralen door de gang heen, dat zo fijn alle kanten opgaat.. Je weet dat het gaat komen, en toch is het alsnog onverwacht, want zo heftig als vandaag had ik niet verwacht… Nu is er weer rust, en ondanks dat het opgebouwde feustratie is waar uit onmacht niets mee gedaan is, hebben sommige acties wel gevolgen. Want sorry tegen je zusje zeggen als je even daarvoor iets wel heel vervelends heb gezegd, vlak voor de meltdwon in alle hevigheid klapte, kan niet zonder gevokgen zijn..
Het blijft lastig, rustig te blijven, en dat lukt ook niet elk moment al te goed. Vanalles gaat er door je hoofd, doe ik het goed? Wat kan ik nog meer voor hem doen? Of doe ik te veel nu? Doe ik het goed voor mijn andere kind, of heeft dit voor haar grote gevolgen? Maar ook de gedachtes: als de buren maar niet denken dat ik hem iets aan doen, met dat gegschreeuw…
Voor nu is er weer rust, zijn de strijkralen weer van de grond, en komt de rest straks wel.. even eerst allemaal op adem komen..
