Wat heb jij nodig?

“Wat heb jij als moeder/ouder nodig om ontlast te worden? “Deze vraag las ik gister online, gesteld naar aanleiding van een onderzoek dat er toch echt meer aandacht nodig is voor de ontlasting van moeders van een kind met ASS.
Het zet je aan het denken, wat heb ik echt nodig? En waar dit voor een ieder zal verschillen, zal er 1 gemeenschappelijk punt zijn, even tijd om te ademen.
plan ik afspraken, doe ik administratie, de achterstallige was/huishouden. En eerlijk is eerlijk doe ik soms ook gewoon echt even niets, omdat mijn energie op is.. Maar daar laadt ik dus niet van op. De energie om juist op die momenten lekker met mijn camera naar buiten te gaan en te fotograferen ontbreekt, terwijl ik dat zo graag doe, overigens verwaarloos ik mijn camera op dit moment zoizo te veel, omdat een dagje weg dusdanig veel begeleiding vraagt op het moment dat foto’s maken er bij inschiet.
Ontlasting voor mij zou dus vooral zijn, weg met bureaucratie, afspraken waarin verteld wordt wat ik al in een verslag gezet heb. Begrip van anderen waardoor ik niet keer op keer uit moet leggen, waarom dingen bij ons gaan zoals ze gaan. Begrip dat als mijn 13 jarige opstandig is dat dit angst is, en niet gewoon de pubertijd. Begrip dat de begeleiding die ik zelf wil doen, niet te koste gaat van mezelf omhoog houden, maar dat dit me juist ontlast omdat ik daarna niet die meltdown hoef op te vangen, omdat het vertrouwen in andere nog een werkdoel van ons is. Begrip dat mijn kind niet thuiszit omdat hij geen zin heeft in school, hij wil eigenlijk ook gewoon zijn, net als alle andere 13-jarige. Begrip dat ik het liefst ook mijn dochter zelf van en naar school zou kunnen brengen, weer zou kunnen helpen op school. Maar haar plek is op een school aan de andere kant van de stad, en hulpmoeders geven sneller onrust naast hun eigen juf en meester.
Ontlasting van mij als moeder zou vooral gaan om kennis die nu nog mist in onze maatschappij. Nee de maatschappij zal zich niet aan gaan passen aan kinderen, mensen met ASS, maar aanpassen aan deze maatschappij zal ten alle tijden wel voor een zware belasting zorgen voor deze kinderen, mensen met ASS en de mensen om hen heen.
Wanneer je nog eens aan me vraagt: “Vergeet je jezelf niet?” of “Maar blijf je zelf wel overeind”. Weet dan dat ik me daar heel bewust van ben, want wat dan… Zelfs als het soms zo niet lijkt, ben ik daar wel bewust mee bezig. Het lukt me niet volledig, maar neem dit blog…. Ik ben mijn frustratie kwijt, heb even heerlijk van me af kunnen tikken en kan dus nu rustig mijn kinderen verder begeleiden, rustig blijven als we straks in de trein vast weer een storende blik van iemand krijgen omdat mijn 13jarige zich gedraagt als een 6 jarige, of mijn dochter van 11 brutaal overkomt omdat ze echt niet naast die vreemde mevrouw durft te gaan zitten.