Weer een vragenlijst, wat heb ik een hekel gekregen aan die lijsten, ze laten je elke keer weer nadenken over waarin jouw kind nu afwijkt van de norm, wat er allemaal niet goed gaat. Er zal nooit staan wat maakt jouw kind nu zo uniek en speciaal.. Want wat zou ik dat graag neerzetten. Mijn kind meldt ik graag bij u aan omdat de maatschappij niet geschikt is voor hem/haar.. Zou dat werken. De maatschappij is nog niet klaar voor zijn unieke kijk op de wereld. De maatschappij vind het lastig dat hij liever alleen iets doet dan in een groep, 1 persoon extra is welkom, daarna wordt het wat lastig. Ik meld mijn kind bij u aan omdat hij als baby geen zin had om de lijntjes van het consultatie bureau te volgen, hij zat er liever onder of boven. Ik meldt mijn kind aan omdat de maatschappij het nodig heeft ene compleet nieuwe route uit te vinden voor geweldige kinderen zoals hij/zij. Oh en niet te vergeten, ik meld mijn kind aan omdat de maatschappij zoals deze is hem angstig maakt omdat hij daar niet zo goed tussen past.
Kunnen we met een andere kijk graag een traject beginnen, en starten met uitleg waarom mijn kind meer verdient dan nu geboden wordt, en dat we daar hulp voor zoeken, zodat mijn kind zich weer welkom voelt in deze wereld. Zodat ik voortaan gewoon met een glimlach kan kijken als iets eens soepel gaat, in plaats van vol verbazing vol te schieten met emoties omdat ik het hem zo hard gun, maar niets vanzelf gaat.
Kunnen we met zijn alle eens naar deze speciale kinderen kijken met het oog wat kunnen wij van hen leren? In plaats van wat moeten we hen leren om zich in onze wereld staande te houden. Ok dat is een ideaal beeld en zal niet gebeuren. Maar wat zou het fijn zijn dat we praten over samen een weg zoeken om ons staande te houden in plaats van behandeling zoeken om hen in dat hokje van de maatschappij te laten passen. Want wat is er erg aan anders zijn, je anders voelen is soms lastig, maar echt niet altijd verkeerd als je weet dat je anders mag zijn. Eerlijk is eerlijk, ik heb nooit het gevoel gehad dat ik ergens echt paste, ik was anders, en dat was nu eenmaal zo. En nu nog heb ik bij vele mensen het gevoel dat ik gewoon anders ben, anders denk, me anders voel, ook al oogt het niet zo.
Laten we nu eens een traject ingaan waar we bouwen aan het anders mogen zijn, het vertrouwen erin hebben dat het mag zodat je op je eigen manier kan genieten, kan ontwikkelen, kan leren en genieten.
Laten we onze kinderen vooral ook leren dat ze mogen zijn wie ze zijn, dat dat het stukje anders zijn, mensen ook heel veel kan brengen. Dat leven in deze maatschappij niet betekend dat we van een rondje in een vierkantje moeten veranderen omdat dat nu eenmaal beter past.
Laten we ze leren hun grenzen aan te geven, grenzen te kunnen verleggen in eigen tempo, om zo vastlopen te voorkomen.
Laten we vooral trots zijn op wie onze kinderen zijn en ze weer laten stralen zoals ze verdienen….
