Zo’n moment dat ineens uit het niets lijkt te verschijnen.. verlammende angst die omslaat in woede.. even lijkt het erop hem toch zover te krijgen en dan wordt letterlijk en figuurlijk de rem ingedrukt en is er niets meer mogelijk…. En dan de tweestrijd toegeven voor zijn rust of doorzetten omdat er nog een kind is die anders de stress en paniek in gaat omdat het anders gaat dan gepland.. 2 gezichtjes de 1 met angst en ondertussen woede de ander angst en paniek… Rustig blijven terwijl je eigenlijk in tranen uit wil barsten…. Doorzetten zal betekenen kinderen die niet kunnen genieten. Maar toegeven betekend niet consequent en weer moeten aanpassen door de jongste…
Terwijl we in een toch wel brandende zon midden in een woonwijk staan met 1 kind compleet in nogal vocale meltdown en een ander huilend kind pak ik mijn telefoon en bel de enige oplossing die mogelijk is…. gelukkig oma is thuis… Wetend dat mama echt niet terug naar huis gaat stemt oudste in met oma… En zo zit ik nu met mijn dochter alleen op de plek van de afgesproken bestemming en hebben we een onverwachte morgenmiddag afleiding zoeken voor haar 1e paardrijles en is mijn knul bij oma….. Het gaat goed hoor zei ik vanmorgen tegen de arts…. Dit is gewoon een echte ASS dag.. Niet voor te stellen als je het niet mee maakt…. Nu een uur na dit moment zie ik een lach op het gezicht van mijn dochter ze geniet weer en ook mijn zoon zal de rust weer hervonden hebben… Niemand die meer merkt wat er gaande was…want uiterlijk is er niets zichtbaar….
