Die verlammende angsten. De angsten die paniek omhoog laten borrelen. Soms langzaam soms een vulkaan die uitbarst.. keer op keer breekt het mijn hart, een ontspannen moment die verbroken wordt. Een dag die compleet verpest kan worden door een plotseling moment van angst. De angst die ontzettend vermoeiend is…
Een hond, iemand die ineens iets zegt, een onverwachte aanraking of gewoon ergens te dicht bij iemand komen. De vreemde die een complimentje maakt.. Soms voorspelbaar maar vaak ook onverwacht. Terug te redenen maar soms ook onverklaarbaar…
En toch keer op keer zet ze daarna toch doe stap vooruit. Beide moe zei door de angst ik door alles wat er omheen komt kijken .. maar samen kan die stap weer vooruit..
