Van tevoren worden recepten gezocht, vergeleken, samen omgerekend (als ze in het Engels/Amerikaans zijn). Boodschappenlijstje gemaakt, bekende merken gebruikt, nieuwe verpakkingen worden vervloekt want kan de smaak veranderd zijn.
Dingen worden afgewogen, nagewogen en nog een keer gecheckt, want de cijfers blijven lastig, soms omgedraaid. Bij bijna alles wordt bevestiging gevraagd. Met regelmaat komt ze uit de keuken gelopen, even op adem komen, even de rust vinden. Ik mag niet helpen, ze wil het zelf doen. Ik mag niet naar het toilet of de huiskamer uit, want moet beschikbaar zijn voor vragen, moet uit haar zuchtjes en lichaamshouding aflezen of hulp aangeboden moet worden voor er paniek ontstaat, of ze even een complimentje of mondelinge ondersteuning nodig heeft of dat even niets zeggen voldoende is. Ik bemoei me er niet mee, maar moet wel col continu aanstaan.
Ovenstanden en instellingen moeten bevestigd en gecontroleerd worden. Een structuur die er anders uit ziet zorgt voor een huilbui, even goed doorademen, bevestigen dat ze het kan en ze pakt door.. Wanneer de eerste muffins uit de oven komen, klopt het niet. Een paniek aanval. Tranen. Wanhoop. Stoppen is geen optie, het moet van haarzelf. Maar hoe verder lukt haar niet meer. Samen nemen we de stappen weer door, wat is er nodig, wat hebben we nog in huis. We wegen weer af, controleren en maken een boodschappenlijstje. Snel ga ikzelf naar de supermarkt, meegaan v is geen optie, de spanning in haar lichaam, de tranen en vermoeidheid zijn zichtbaar. Snel doe ik de boodschappen terwijl ze het raam in de gaten houdt of ik er alweer aankom. Alleen thuisblijft vaak een uitdaging. Als de deurbel gaat zit de paniek hoog, dus oefenen we en bel ik bewust regelmatig aan als ik even weg ben geweest, een trillende stem door de intercom, mama? Ja mama is er. Ze rent nog net de trap niet af me tegemoetkomend.
Weer weegt ze de dingen af die op waren. Vraagt ze bevestiging. De crumble die wel gelukt was, had ze al klaar en laat ze trots zien. Elke stap laat ze weten hoe het er uit ziet. Elke stap bevestig ik en vertel dat het goed gaat. Wanneer deze muffins de oven in gaan, de keuken een slagveld is gaat ze douchen. Moe, op, overprikkeld… of ik de muffins eruit wil halen.. Ze durft pas naar de muffins te kijken als ik zeg dat ze prachtig zijn geworden, eindelijk is er wat spanning van die schouders af. Ik was af, want sensorisch gezien is afwassen een klusje wat haar nog steeds niet lukt. Na het eten kruipt ze tegen me aan, en terwijl ze normaal tussen 8 en half 9 naar bed wil, heeft ze het nodig, vechtend tegen de vermoeidheid pas om 10 uur zich klaar te maken voor bed. Liefst had ze de nacht bij me gelegen, maar ze weet dat dit voor mij kwa spierklachten lastig is, dus probeert ze het toch zelf. Doodmoe valt ze in slaap. Nog steeds de muffins niet durven proeven.. De volgende ochtend durft ze een minihapje van de muffin te proeven, en moet ik bevestigen dat die inderdaad gelukt is. En ze zijn heerlijk. Trots vertrekt ze met haar muffins naar de zorgboerderij.
Ze houdt van bakken, ze is ervan overtuigd dat het haar ontspant. En vergeet als iets gelukt is welke inspanning het geeft, alhoewel ze vergeet het niet, het hoort erbij voor haar gevoel. Maar wat een doorzettingsvermogen, er vliegt niets door de keuken, ze geeft niet op, ze zet door met wat bemoediging, schiet niet in de vermijding want ze voelt zich veilig genoeg om door te pakken. Dit is haar hobby haar favoriete tijdverdrijf, maar kijk wat het haar kost en wat voor begeleiding het vraagt. Onzichtbaar voor anderen. Maar wat zal een complimentje over het smaken van de cupcake het goed doen…
