De spanning voelbaar in haar lichaam. De vervelende lichamelijke klachten die weer opsteken. De dagen vol plannen als afleiding, maar niet te vol en met een gebalanceerde activiteit zodat het vol te houden is. En dit alles onzichtbaar voor anderen. De spanning die ik in haar gezicht zie, zien de meeste mensen niet. De situaties die we nu bewust niet opzoeken of waar ze in de vermijding ziet zijn onzichtbaar. Nee een verjaardag is geen optie op dit moment, ja die dierentuin doen we wel… Hoe leg je dat uit. Het is beide druk toch? Ze heeft rust nodig en toch plannen we juist dingen. Leg maar eens uit.. De buikpijn is een heel stuk minder als je iets leuks doet. De paniek als er tijdens een uitje iets gebeurd is groter, maar dat nemen we voorlief.
Met tranen in haar ogen, het zacht uitgesproken zinnetje; ”ik weet niet of het lukt, maar ik wil wel”. We doen het samen lieve schat. En als het niet lukt, dat lukt het niet dan zorgen we weer samen voor een oplossing. Samen kunnen we de wereld aan.
Maar dan is er ook de spanning van dingen die eigenlijk voor haar een stapje te veel zijn, maar voor de maatschappij als normaal worden gezien. Hoe gaan we daar mee om. Waar leg je de grens tussen het functioneren in de maatschappij en ernaast blijven staan. Welke spanning is het waard om dusdanig lichamelijke klachten te krijgen dat doorzetten je wel heel moeilijk wordt gemaakt.
Vanmorgen overwon ze de lichamelijk klachten, met tranen op haar wangen. De spanning die ze niet kan benoemen maar wel voelt. En deels heeft ze door waarvoor, maar dit niet willen benoemen want dan is de spanning echt, de klachten nog echter dan echt en daardoor voelt het nog zwaarder. Ik volg haar in wat nodig heb, stimuleer waar nodig, maar geen druk… en afleiding…..
