Weer een gesprek waarbij ik op mag sommen wat niet goed gaat. Wat niet lukt. Wat moeite kost.. een gesprek waarbij we vooral niet stil staan wat mijn kind nu juist zo krachtig en prachtig maakt. Want nee het mag niet te rooskleurig zijn, want dan worden kansen ontnomen… Bewijzen dat autisme echt niet verdwijnt omdat ze 18 wordt… Dat autisme niet zomaar ineens poef verdwijnt.. dat zorg altijd nodig is….. Ik wil dit niet, maar moet om haar een kans te geven.. ik wil dit niet want ik wil aandacht voor wat goed gaat, hoe geweldig ze is, hoe ze juist een enorme doorzetter is… Maar voor gespreken als deze moeten we dat allemaal even vergeten….
