Terwijl de onzekerheid over een vervolg dagbestedingsplek nog steeds onduidelijk is geeft de vakantie toch weer vertrouwen.
Vertrouwen in ons samen.. Want de bureaucratie, de regeltjes en het maar keer op keer moeten bewijzen dat autisme niet iets is wat over is na je 18e wekken de frustratie enorm op.. Tegelijkertijd geeft de meivakantie nu weer duidelijke inzichten..
Vakantie is even niets moeten, leuke activiteiten ondernemen. Zelfs genieten van het weer op het moment. Wat ik ook weer merk is dat er ruimte ontstaat. Ruimte voor het oefenen met grenzen. Of het nu grenzen aangeven is of leren hoe het voelt als je dus over je eigen grens heen gaat.. ruimte om spontaan iets te ondernemen, compleet in de stress te raken om daarna toch trots te kunnen zeggen ik heb het toch maar gedaan.
En als vakantie betekend ruimte dan betekend dit ook dat we een tijd zonder dagbesteding ook gewoon aan kunnen samen, zonder stil te staan. Het enige wat we echt missen zijn leeftijdsgenoten.. dat contact blijft gewenst maar ingewikkeld… Want aansluiting met gelijkgestemde is noodzakelijk voor een evenwichtig contact hebben we gemerkt.. Maar ook hierin zetten we door, zijn we creatief… En we kunnen het gewoon… Want samen kunnen we de wereld aan.
