“Ze lijkt in haar eigen wereldje te zitten”… Het verslag dat ik lees is verrassend. Niet omdat er iets instaat wat ik niet verwacht had, nouja enigzins wel. Want ik lees een verslag die mijn dochter wel heel treffend en accuraat omschrijft. Ik ben er even stil van want aan de hand van mijn aangeleverde informatie aangevuld met 1 gesprek is een verslag tot stand gekomen die me verbaasd.. Het masker wat toch altijd een stukje aanwezig is werd doorheen geprikt. De reacties van mijn dochter die soms verkeerd geïnterpreteerd worden of waardoor ze overschat wordt werden juist begrepen zoals het is.. Ik vind het jammer dat we deze dame, die die verslag maakte maar 1 keer zien. Tegelijkertijd was dit een afspraak die belangrijk was voor de toekomst en zo ontzettend fijn dat het echt begrepen werd…

Het brengt een moment van dankbaar zijn dat het gezien werd vermengd met een stukje rouw.. De realiteit die keihard binnenkomt en onderstreept dat het echt zo is .

Zo prachtig en puur zoals mijn dochter is, mede door haar autisme. Is het ook keihard dat de maatschappij een heel stuk minder passend is. Het verschil met leeftijdsgenoten is dusdanig dat we er echt niet omheen kunnen. Haar toekomst zal anders verlopen. En het is goed. Ze zal haar eigen plekje wel vinden, daar gaan we voor zorgen..

Terwijl we langzaam kijken hoe we invulling gaan geven aan haar verjaardag, geef ik mezelf ook wat ruimte, niet om te rouwen om wie ze niet wordt, maar om het een plekje te geven wat het voor haar betekend .

En toch doet ze het vandaag toch weer, want hier zittend in een museumcafe met een goed boek en een kopje thee, wandeld zij rond met een paar andere lieve meiden die haarzo geliefde kledingstijl ook dragen..

Haar verjaardag wil ik speciaal maken.. niet door veel mensen, maar door veel herinnering.. Ik hoop dat we de huiskamer kunnen versieren met kaarten, met herinneringen van mensen aan hun 18e verjaardag. Want herinneringen over ‘vroeger’ vind ze leuk. Dus als iemand wil helpen stuur me een berichtje.