Terwijl we ons klaar maken voor alle aanvragen die voor de deur staan nu we richting 18 jaar gaan. Zijn de herinneringen van waar we vandaan komen en waar we nu staan helder. En als ik 1 ding kan zeggen is het; ‘ Jeetje wat een weg hebben we afgelegd, en hoeveel hebben we geleerd.’
Het tegenstrijdige gevoel van een diagnose. ‘ zie je wel in ben niet gek, er is echt iets’ maar ook ‘ wat betekend dit voor de toekomst’ gaf even een soort opgelucht gevoel met nieuwe twijfels. Maar ook houvast. Er was een diagnose dus nu zouden anderen het ook wel snappen……
Nou dat snappen was veel te vaak een illusie… School leek met het overleggen van de diagnose nog wel positief.. maar er veranderde niets.. het gevoel te moeten vechten voor mijn kind voor wat nodig was, het uitleggen, het opnemen voor mijn kind…. Het werd niet beter.. waar ik me inlas, informatie in me opzoog, leek school aan hun vaste werkwijze vast te houden. Aanpassingen gingen niet verder dan een picto op het bureau van mijn kind.. een picto aanbrengen zonder echter begeleiding om deze kunnen te gebruiken is niet echt helpend.
In mij continu de onzekerheid… Moet ik het meer loslaten? moet ik het niet toch nog een keer vragen? Moet ik misschien wat extra informatie aanleveren?
En er waren leerkrachten die me echt serieus namen, die het niet te veel vonden, of in ieder geval niet lieten merken of ontkende. Er waren ook leerkrachten die voor mijn zin afgesloten was al de super irriterende woorden uitspraken; ” het komt wel goed”…. Mag ik tegen die leerkrachten nu dan 1 keer heel hard schreeuwen “Nee, niet al je niet helpt”.
En toch kan ik iedereen die met ons meeliep op onze nieuw aan te leggen weg bedanken. Iedereen die het snapte, iedereen die het dacht te snappen maar dit eigenlijk niet deed maar ook degene die ons vooral tegenwerkte. Want jullie hebben ons allemaal gebracht tot waar we nu zijn.. met al een hele weg achter ons maar met het vertrouwen dat de weg die we nog aan moeten leggen er wel gaat komen. Op onze eigen manier en op ons eigen tempo..
