11 jaar geleden… En nog steeds voel ik het…
8 jaar oud was mijn oudste… Een weekje vakantie met een dagje Texel, want dat was de wens naar een echt eiland…. Wanneer gaan we? Keer op keer die vraag…. Tot de ochtend zelf… Een dag waarvan we toen nog niet wisten dat dit als een rode draad al die jaren weer terug zou komen… Maar waarin zoveel stappen zijn genomen….
“Ik ga niet, echt niet” resoluut klinken die woorden terwijl we wachten op de veerboot naar Texel.. de spanning hoog… De twijfel zetten we door, gaat dit lukken, draait het bij… We zetten door, want hoewel ik de angst erken, benoem en zeker niet weg wuif, weet ik ook dat toegeven aan de angst de angst nog groter maakt… Vanaf aankomst op het eiland veranderen de woorden in; “ik wil terug, straks kunnen we niet terug, we moeten naar de boot”. De mooie natuur wordt niet gezien, de knuffel die uitgezocht wordt wordt hard geknuffeld… Bij het zien van de vuurtoren is er even wat ontspannen. De voeten in het zand, een beetje water van de zee over de voeten, sensorische prikkels die wat rust brengen in het zicht vande vuurtoren geven even wat rust… Niet lang helaas.. met moeite gaat er iets te eten in.. en dan terug naar de veerboot.. een wit snoetje, armen stevig om de zeehonden knuffel… Aan het vaste land lijkt er pas weer echt adem gehaald te worden… “Nooit meer mama…”. Een paar dagen later… ” Was leuk he mama, een dagje Texel”…
Onvoorstelbaar hoe er nu gereisd wordt, maar wel altijd in controle, zekerheden en met mama op speed dial, zeker als het even spannend is…
