Ik denk dat het nooit gaat wennen, je gevoel opzij zetten omdat je kind als hij/zij het moeilijk heeft, niet met jouw emoties kan. Als je eigen emotie eigenlijk het alleen maar lastiger maken en je dus dat knopje om moet zetten.
Het zal nooit wennen om in een meltdown te horen, ik haat je… om vervolgens rustig te blijven reageren met de woorden ik hou van jouw. Je gevoel uit zetten terwijl je kind tegen alles aan schopt , figuurlijk maar soms ook letterlijk. “Jij kunt me toch niet helpen..” de frustratie voelen maar je eigen gevoel parkeren.
Het zonder emotie kunnen reageren op de woorden; “ik ga liever dood, ik had nooit geboren moeten worden. Morgen ben ik dood, dan ben je van me af.” Als een robot reageer ik, zakelijk zonder het gevoel wat ik voel. Want op dat moment kunnen ze er niets mee. Op dat moment wil je mee huilen, schoppen en slaan tegen de wereld, tegen de gebeurtenis gewoon tegen een verkeerde gedachte die dit gevoel bij je kind omhoog brengt. Maar jouw eigen emotie maakt de frustratie van je kind nog groter, tranen die aangeven, ” zie je ik heb gelijk”. Boosheid die aangeeft ” zie je ik mag er niet zijn”. Medeleven, iets wat de boel nog meer lijkt te triggeren. Dus probeer ik zo goed als het gaat het knopje om te zetten, zonder al te veel.emotie aan te geven, dat ik van je hou, dat ik je graag bij me hebt. In de hoop dat dat je wel helpt, in de hoop dat dat je steunt.. Als je hoofd wat minder punthoofd is, benoemen we het nog eens, ook dit maal met minimale emotie, want daar kan jij nu niets mee…
En dan wanneer jij langzaam de rust gevonden hebt, laat ik mijn tranen stromen, maar niet in het zicht, onzichtbaar voor jouw… Maar elk woord breekt mijn hart, en wennen doet het nooit.
