Terwijl iedereen vooral zoveel mogelijk dagen dagbesteding nodig vindt vraag ik me serieus af, maar waar is de ontwikkeling het grootste? Is dit om een plek waar ze blijkbaar toch niet altijd gezien of begrepen wordt, in ieder geval voor haar gevoel? Of is dat waar we een zetje geven om de grens uit te testen op een veilig voelende manier en met kleine stapjes, toch stapjes vooruitkomen.
De dagbesteding biedt 1 ding wat ik niet kan bieden, in ieder geval niet voldoende en dat zijn leeftijdsgenoten.. Dat is lastig voor elkaar te krijgen.
Gezien het aan doelen werk op de dagbesteding vooral als onzinnig voelen voor haar en de instelling “dat ga ik toch niet doen” (komend vanuit angst) het nog onmogelijker maakt. Want een mens kan koppig en eigenwijs zijn, een mens met autisme kan in het kwadraat koppig en eigenwijs zijn is mijn ervaring. Dus kunnen ze proberen wat ze willen, op hun kop gaan staan, maar zolang ze “het” niet voelt ontwikkelt ze niet wat ze graag ouden willen zien.
Dus tanken we extra bij op de dagen dat ze daar aanwezig is, en gelukkig wel momenten heeft van veel lol met leeftijdsgenoten. En kijken we naar waar ze wel van ontwikkeld. Em ja dat ziet eruit als gezellige uitstapjes… maar kan je vertellen dat het keihard werken is, ervoor tijdens en erna.. Met alle liefde, en alle inzet gaan we ervoor.. Maar soms is een uitstapje echt niet gezellig ontspannen zoals het lijkt…
