Oudergesprekken, ouderbegeleiding, 10 minuten gesprekken, overleggen. Er lijkt geen einde aan te komen,de afspraken gaan maar door. Praten, plannen maken, plannen tot uitvoering brengen, de stem van je kind zijn, wanneer het je kind niet lukt. Er lijkt geen einde aan te komen. Maar wat is nu het belangrijkste tijdens al deze momenten……. Gehoord worden. Wordt er daadwerkelijk geluisterd, wordt input gewaardeerd, wordt gezien wat nodig is. De zorg voor je kind uit handen geven is lastig, ook al is het maar een stukje van de tijd, je legt het vertrouwen over je waardevolste bezit in handen van een ander, of dit nu school, behandeling, vrije tijdsbesteding of logeeropvang is. Overal laat je je waardevolste bezit achter, die misschien een heel stuk minder goed voor zichzelf op kan komen dan de leeftijd doet vermoeden. Een kind moet zich ook veilig voelen om zich te ontwikkelen, dus verteld jij je kind met veel of weinig woorden, dat het goed is dat ze daar zijn, en dat er net zo voor voor ze gezorgd wordt als je zelf zou doen….. Hoe belangrijk is het dan dat alle partijen ook goed naar elkaar luisteren. En alleen luisteren is dat je gehoord voelen? Wanneer voel je je gehoord? Zou dat niet standaard op de agenda moeten staan in een gesprek, eindigen met de vraag of alle partijen elkaar goed gehoord hebben, dat er naast luisteren ook echt begrip is, vertrouwen is over hetgeen wat verteld is.
Blijf in een gesprek vertrouwen in jezelf als ouder houden, je kind is tenslotte niet een casus uit een boek, maar jouw kind van vlees en bloed.
Spreek voor je kind wanneer het het zelf niet kan. En zorg dat je overal gewoon bij betrokken wordt.
