Dat gevoelens ingewikkeld zijn weten we wel. Dat emoties soms gewoon onbegrijpbaar zijn ook. Dat gebeurtenissen bepaalde gevoelens los maken is logisch. Maar dat die gevoelens dan zo ingewikkeld tot uiting komen blijf zo enorm lastig.
Als je zelf door dingen soms het spoor al bijster bent is puzzelen van puzzelstukjes die je kind uit soms een enorme opgave. Als gevoelens dan ook nog eens op een onbegrijpelijke manier eruit komen lijkt de puzzel bijna onleefbaar.
Het vertalen van die gevoelens en emoties om voor jezelf maar ook voor je kind zelf duidelijkheid te creëren is een uitdaging, zeker als je kind de verbindingen niet wil of durft te zien. Wanneer je iets nog niet af kan sluiten en geen duidelijkheid daarin kan geven lijken de emoties een heel eigen leven te gaan leiden.. Als jenhet al vertaald krijgt komt de vertaling nog niet binnen. Het mag nog niet binnenkomen want de puzzel is niet compleet. Tel daar het verschil in ontwikkelingsnivea’ s op verschillende vlakke bij op en de chaos is compleet… en laten we nu midden in die chaos zitten….. en toch ondanks onze chaos die ik overigens aan zag komen en wist dat deze niet te vermijden was, zijn we als gezin sterker dan ooit. En is het onze stevige band en onze nieuwe pluizebolletjes die ons de kracht geven om sterker dan ooit door te pakken..
