Zoals Autisme een spectrum stoornis is en dit voor een ieder weer geheel anders kan zijn, zo lijkt er ook een spectrum van leeftijden te zijn in een kind met autisme. Een verstandelijke leeftijd, een sociaal emotionele leeftijd. ontwikkeling die daar een sprong maakt en daar stil blijft staan. Naarmate kinderen ouder worden lijken hier ook de verschillen in leeftijden groter te worden, en daarmee ontstaan soms wat lastige momenten. Aansluiting vinden met leeftijdsgenoten wordt lastiger, interesses van leeftijdsgenoten matchen steeds minder vaak. Maar ook situaties waarin een kind heel wijs over komt,de theorie volledig snapt, maar in de praktijk het gewoon echt niet toe kan passen omdat hij/zij er sociaal emotioneel nog helemaal niet aan toe is.
Is het daarom dat het lijkt dat de problematiek waar men tegenaan loopt groter wordt. en dan is het vaak de problematiek buitenshuis, want thuis is veilig en thuis mag je spelen met wat je wilt, of dat nu een houten treinbaan is, of dat je in een geschiedenis boek wil lezen.
Ik vraag me weleens af, hoe groot die kloof nog gaat groeien.. De maatschappij gaat snel, maar de sociale ontwikkeling gaat langzaam, wat voor mij geen probleem is, maar in de grote boze buitenwereld (want zo voelt het vaak) toch steeds lastiger wordt. Hoe leg e een 12 jarige uit dat buitenspelen in “hangen” verandert, want dat is natuurlijk sociaal gezien nog heel ver van hem verwijderd.. Hoe leg je je 10 jarige uit dat ze straks lichamelijk richting pubertijd zal gaan, terwijl ze sociaal emotioneel gezien echt nog een heel jong meisje is.
En hoe leg je de nog bestaande vriendjes en vriendinnetjes uit dat ze een goed gesprek kunnen voeren om daarna niet te snappen als ze terug vallen op speelgedrag wat vele malen jonger oogt.
Het is niet zo gek dat ze zich dus heerlijk voelen tussen kinderen die eigenlijk met dezelfde verschillen worstelen. Het is dus ook echt heel hard nodig dat ze gewoon mogen en kunnen zijn wie ze zijn. Dat men kan schakelen tussen enerzijds een heel slim kind en andere kant weer een kind wat wel heel jong voor zijn of haar leeftijd is.
De zorgen over de toekomst stop ik zelf nog even in een hokje, want ontwikkeling is in het hier en nu en we proberen gewoon zo soepel mogelijk elke ontwikkeling te stimuleren of er nu veel of weinig tijd voor nodig is..Soms met behulp van hulpverlening maar meestal door vooral af te gaan op mijn eigen gevoel, wat voelt goed wat niet, en op welke momenten laat ik mijn gevoel even los en maak een duidelijke verstandelijke beslissing om te zorgen dat bezorgdheid niet de overhand neemt en de ontwikkeling in de weg gaat zitten.. En waar ik vaak heel zacht overkomt, gaat er vaak genoeg dat knopje om, breek ik mijn eigen hart druist alles tegen een bepaald gevoel in, maar weet ik dat we door die beslissing weer kunnen groeien in de ontwikkeling..
Het puzzelstukje zo symbolisch voor ASS… de dagelijkse terugkerende puzzel bij alles wat we doen, en bij elke gebeurtenis…
