Wanneer weet je dat iets niet meer kan, wanneer weet je dat je je verwachting bij moet stellen, wanneer weet je wanneer je hulp moet inschakelen of een hulpmiddel moet gaan gebruiken.
Je raakt zwanger, en maakt in je hoofd al hele voorstelling over hoe het zal gaan, en er komt niet in je op dat dat zomaar eens heel anders dan de gebruikelijke route zal zijn die je af zal gaan leggen. Kleine verwachtingen zijn nog wel makkelijk een plekje te geven. En sommige dingen sluipen er gewoon in. De stap naar bijvoorbeeld oorkappen is een klein stapje, als je ze gebruikt in de klas.. daarbuiten is de stap al wat groter, maar als je ziet dat het werkt, neem je de soms rare blikken van met name volwassen voor lief… Een hulpmiddel voor de orale prikkels valt een heel stuk minder op als dat zoethout is of een leuke ketting die matcht met het outfit van je dochter. Kleine stapje, maar die stapjes geven wel rust….
Dit maal gaat het echter om een grotere stap en sta ik compleet in tweestrijd. Fietsen heeft voor mijn jongste aardig wat bloed zweet en tranen gekost.. en na een aantal jaar op de aanhangfiets fiets ze alweer een tijd gewoon naast me… maar verkeersveilig is ze gewoon echt niet… En daar we alles op de fiets doen, is dit vaak een pittige opgave. Ik let op voor mezelf maar ook voor haar, corrigeer haar regelmatig bij, en moet op de kleinste dingen alert blijven. maar ze is trots dat ze zelf fietst want zo hoort het toch… Maar in hoeverre is dit opletten van mij een schijnveiligheid.. Nadat ze het water in reed, ja letterlijk gewoon het water in fietsen, en nee het was geen modderslootje, ben ik nog alerter geweest, bepaalde routes moet ze verplicht achterop, maar helaas wordt dit voor mij gewoon te zwaar. Vandaag was er weer een moment, waar ze door het oog van de naald kroop… zowel de automobilist als ik zijn denk ik 10 jaar ouder, en ook ben ik benieuwd of ze morgen gewoon op haar fiets durft te stappen.. Wanneer is duidelijk dat zelfstandig fietsen gewoon echt niet gaat, wanneer is het zover dat ik een ongeluk niet kan vermijden, wat als ik gewoon echt te moe ben om ook voor haar op te letten..
Een rustig fietspad gaat goed met haar, echter wonen we in de randstad, en hoewel ze zelf al vaak op de stoep gaat fietsen, houdt dat ook gewoon op, leg die boze voetgangers maar eens uit waarom ze het doet… Het dilemma gaan we toch een ouder kind tandem aanvragen, of gaan we zo door.. zal ze binnen afzienbare tijd veilig genoeg fietsen ? of zal intensieve begeleiding echt noodzakelijk zijn…
