Gister tijdens DWDD werd er aandacht aan autisme geschonken. De film Mind my mind, over een personage met autisme, die juist een kijkje in zijn hoofd geeft, terwijl je aan de buitenkant niets ziet, ging in première. Aan tafel bij DWDD zaten 3 mensen met autisme te vertellen over de film, en over hoe het bij hen in hun hoofd gaat. Enorme herkenbaarheid. En vooral ook weer een gedachte die er bij mij in de pubertijd insloop….
In de bovenbouw van de middelbare school werd me eigenlijk steeds duidelijker dat mijn gedachtes misschien toch wel heel anders werkte dan bij de meeste mensen om mij heen. Meer dan 1 maal werd ik door mensen die ik nieuw leerde kennen raar genoemd. De zin; “Eigenlijk ben je best wel raar, wel heel aardig en leuk, maar wel raar.” Werd mij toch best vaak mede gedeeld. Omdat ik me eigenlijk ook best anders voelde en het goed bedoeld was, was dit meer een compliment voor me. Was ik echt zo anders? Iedereen ging toch dat lijstje in zijn hoofd langs, je stelt je voor, je reageert terug, nu vraag je iets etc. Het is niet zo gek dat ik na een gesprek compleet uitgeteld ben, gezien ik heel erg bezig met multitasken. Een gesprek voeren en de regels in je hoofd volgen is best een uitdaging. Waar mensen nog weleens dachten oh wat ben je gevat, was vaak meer een reactie dat ik het even niet meer wist en er zomaar iets uitgooide, achteraf denkend, oh zei ik dat echt, volgens mij was dat niet zo handig. Gelukkig had ik de charme die mijn dochter ook heeft en zag men vooral dat lieve meisje. Ok daten vond en vind ik verschrikkelijk. Nu als alleenstaande moeder is het beeld van een oud kattenvrouwtje, die tegen haar katten praat dan ook vele malen makkelijker dan dat ik mezelf weer zie daten.. Gelukkig heb ik daar met mijn 2 geweldige kinderen ook helemaal geen tijd voor, en hebben we 2 katten die maar al te graag wat terug praten. Bij mezelf zijn de autisme kenmerken voor mij dan ook erg duidelijk. Nu heeft een diagnose voor mij (nog) geen meerwaarde, al zal het bij onze systeem/traumatherapeut wel ter sprake komen. Maar wat zou er gebeurt zijn als ik niet in die kleine klas op de bassischool gezeten had, of me niet had kunnen spiegelen aan een vriendin, die ook net even anders was, in de brugklas. Mijn veilige wereldje en mijn boeken waren mijn houvast. Is het door mijn eigen ervaringen, en mijn eigen gevoel dat in de eerste jaren van mijn kinderen het eigenlijk heel goed liep. Zolang we onze eigen manier aanhielden, het slapen en het eten maar gewoon geen strijd van maakte liep het eigenlijk wel. Weer was daar wel het gevoel van anders zijn, maar dat gevoel kende ik zo goed dat het er gewoon bij hoorde. Pas met peuterspeelzalen en school werd het een ander verhaal.
De bekendheid die nu gegeven word aan het onzichtbare autisme, bij personen dei voor de buitenwereld gewoon lekker mee lijken te komen, zal voor vele een zucht van opluchting geven. Het bestaat echt, ik ben niet gek, ik wordt begrepen. En ik ben niet alleen. De herkenning die ikzelf had over het onderwerp is zo fijn dat dat zeker een reden is om door te blijven schrijven. Doorschrijven over mijn 2 geweldige kinderen, onze avonturen, de bergen die we beklimmen, de dalen die we bewandelen. We blijven je meenemen op onze reis want… Beatiful minds inspire orthers.
