Een afschuwelijk woord om te lezen en te zien, want hechtingsproblemen verwacht je bij situaties met kindermishandeling of adoptie, een probleem in de hechting al baby…En toch daar staat het zwart op wit, ASS met bijkomende hechtingsproblematiek. Officieel staat het nu in de diagnose erbij genoemd.. Mensen die mijn zoon kennen, en zijn band met zijn moeder kennen vragen zich waarschijnlijk af waar zit dat probleem dan…
De hechting van mijn zoon geeft problemen buiten de gezinssituatie.. Thuis is veilig, daar kan en mag hij ook zijn wie hij is. Andere hechting is achteraf gezien ook anders verlopen dan je zou verwachten, en hoe instinctief ik daar toen op reageerde blijkt wel de beste aanpak te zijn geweest, iets waardoor zijn cirkeltje in ieder geval iets groter is dan alleen mama. Echter vind er maar moeizaam hechting plaats aan andere personen, en hechting is in zeker mate ook nodig voor ontwikkeling en groei, en de toekomst uiteraard. Wanneer hechten niet vanzelf gaat, is dat iets waar je voorzichtig mee om moet gaan, het gaat langzamer, en het dunne lijntje wat ontstaat breekt makkelijk…Eenmaal gebroken, is het herstellen nog vele malen lastiger. Een hechting met een juf… toch wel belangrijk om je op school veilig genoeg te voelen om de juf of meester in je wereldje toe te laten, alleen dan kunnen zij je helpen met groei… Maar wat gebeurt er met dat proces als je je niet veilig genoeg voelt om te hechten, school wordt vooral een onveilig gevoel. Moet je je eens voorstellen, 5 dagen in de week wordt je door je moeder (veilig) afgezet op school (onveilig)… Waar ga je je afzetten, wetend dat je moeder je graag op school ziet en je als kind je toch wil doen wat je moeder zegt (hechting)..Hierover nadenkend breekt mijn hard met elke keer toch proberen door te zetten, niet zo gek dat ene kind zich af gaat zetten.. en wat blijkt als je dan op school alle frustratie en angst er als boosheid uitgooit, dan bellen ze je moeder en mag je terug naar die veilige situatie…Gelukkig zagen we dat de boosheid ontstaat door angst, en dat juist in een veilige zetting het beste uit mijn zoon kwam, structuur en duidelijkheid waren 1 ding, maar dat het veilig en rustig moest zijn was vele malen belangrijker.. Helaas blijkt soms dat dat te laat is om hechting te kunnen herstellen op een soortgelijke plek. En is school, en alles wat daarbij komt kijken zo onveilig tegenwoordig dat er heel veel moet gebeuren omdat weer te kunnen herstellen. Het 1e jaar na de reguliere basisschool was zelfs zijn zusje ophalen van school nog te eng.
School en hulpverlening lopen dus tegen een dikke muur aan, een muur ondoordringbaar bijna, want hechten is gewoon te eng.
Maar ook in andere situaties lijkt de hechting toch echt wel een dingetje, familieleden zijn leuk, maar op een afstandje, vrijwillig een knuffel geven, of zelfs gewoon gedag zeggen is al een hele uitdaging. Waar mijn nichtje en mijn neefje gezellig bij mij komen zitten, zal mijn zus bijvoorbeeld genoegen moeten nemen met een zachte “hoi”. En zie ik nog steeds de spanning toenemen als iemand hem toch die knuffel wil geven. Anderzijds is het een heel zorgzaam knulletje die graag zorgt. Een dier sluit hij in zijn hart en die koestert hij met alles, bij voorkeur wel zo jong mogelijk, want een ouder dier is alweer wat onvoorspelbaarder, dus eng.
Hechtingsproblemen…. Voor het eerst dat ik het zo uit, want het doet zeer, want wat het voor nu betekend is duidelijk zichtbaar en breekt mijn hart al, maar wat brengt de toekomst, en had ik iets kunnen doen om het te voorkomen?
Ik koester de mensen aan wie mijn zoon wel gehecht is, en mocht je in zijn kleine cirkeltje zitten, mag je daar zeker trots op zijn, want dan heb je iets heel goed gedaan voor hem.
