Wanneer je je kind dag in dag uit een strijd ziet leveren wil je helpen, helpen het makkelijker te maken, de moeilijkheden weg te nemen of te vergemakkelijken. Het frustreerd enorm als dat niet kan of lukt. Met een weekplanbord, een dagplanning en de geef me de vijf methode komen we ene heel eind, maar nog zitten we in een periode die voor niemand makkelijk lijkt te zijn, en ook weinig zicht te hebben op een makkelijkere periode.
Alle planningen zijn nodig omdat er dan controle is, controle op wat er gaat gebeuren en wat niet. En waar er een periode was dat dat speling in kon zijn, is die speling nu helemaal weg.. Stiekem verdwenen toen ik er even niet op bedacht was. En wanneer er nu geen controle is dan is een meltdown ontwikkeld in een snelheid waar een Ferrari jaloers op is. Van (schijnbaar)ontspannen tot meltdown in 3 seconden. En dat kan dan ook nog eens tegelijkertijd zijn. Niet zo gek dus dat ik eigenlijk continu moe ben.. Waar de 1 al zijn knuffels (gelukkig knuffels) vanuit zijn kamer door het huis heen gooit, met kreten erbij waar mijn hard van breekt, want dan is maar al te duidelijk hoe het met zijn eigen waarde gesteld is. Ter gelijkertijd breekt er paniek uit bij de jongste, tranen stromen, en ademhaling die tegen hyperventilatie aanzit. En laat het elkaar dan flink versterken.. daar sta je als moeder, snel schakelen, wie heeft me het meeste nodig nu en wie moet ik laten wachten. Een brekend hart keer op keer…
Dagelijks zijn we bezig met afwegen wat wel en niet kan, maar sommige dingen kunnen we niet kiezen, er zijn dingen die gewoon moeten. En hoewel school onder moeten valt is ook daar elke dag die afweging,in hoever zetten we door.. Wanneer is het genoeg, wanneer weegt de stress niet meer op tegen de kennis. Wanneer stop je met de strijd, de strijd die voor fysieke klachten zorgt. Wanneer is iets gewoon genoeg…
Maar ook andere voor andere misschien zo vanzelfsprekende zaken zijn regelmatig een enorm avontuur. Van uitleg blijven geven waarom je moet douchen, en het nagels knippen in de houtgreep tot aan het drama dat kamer opruimen heet. Waar het op de ene dag met wat hulp gaat, lijken we op de andere dag niet eens te kunnen starten.
Wanneer die dagelijkse frustratie zich opbouwt ga ik op zoek naar iets wat ze even een boost kan geven. Want af en toe een discussie met je moeder over je kamer opruimen gebeurt in elk huis wel, compleet in een paniekaanval schieten omdat je echt niet ziet hoe je die playmobil in die bak met dat playmobil picto kan krijgen is een heel ander verhaal.
Wat ben ik dan ook blij dat we af en toe een lichtpuntje vinden waardoor de kinderen (en daardoor ook ik) zich gesteund vinden. Momenten zoeken waar we even stil kunnen blijven staan op de moeilijke dagen die te veel voorkomen. En vandaag kwam een een mooi pakketje, met zoals de doos vermelde een speciale bezorging voor een prinses of een held.. Vandaag kwam er voor beide kinderen een droomdekentje.. Met een mooie cd om mee op dromenreis te gaan…Even zijn de nare momenten van vlak daarvoor vergeten, en nu zitten ze heerlijk samen onder hun dekentjes, de cd op de achtergrond samen tegen elkaar aan. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar mijn bijzondere kinderen en bedank met heel mijn hart de mensen die zich belangeloos inzetten voor kinderen waarvoor zorgeloos kind zijn niet vanzelfsprekend is. Gesteund voelen door mensen die je niet kent, maar die speciaal voor jouw kind zich inzetten en ze een mooi moment geven. Morgen zal mijn dochter haar droomdekentje vast mee naar school willen nemen, want de magie van je sterk en bijzonder voelen is zo belangrijk. En mijn zoon wikkelde zich in de deken waarvan hij eerst vond dat hij hem niet verdiende maar het zachte laagje aan de binnenkant van zijn deken gaf hem rust, rust om te accepteren dat hij het verdient…
Voor wie zich afvraagt waarom ik naar zulke initiatieven blijf zoeken…. dat doe ik omdat mijn kinderen (en helaas ook te veel anderen) het verdienen en soms gewoon hard nodig hebben, omdat hun zelfvertrouwen bij elk moeilijk moment en elke tegenslag weer een enorme klap krijgt.
