Er zijn verschillende manieren waarop overprikkeling zich uit..
Shutdown modus;
Bij ons thuis gaat dat bij beide kinderen ongeveer gelijk. Ze zeggen niets meer, trekken wit weg en zijn niet meer bereikbaar. Rust is dan nodig. Reacties van buitenaf komen niet meer binnen hoe hard men ook probeert. Soms mag ik nog binnen komen maar lang niet altijd. Mijn dochter heeft dan ook nog een shutdown waarin de realiteit er voor haar gewoon niet meer is en zij in een sprookje verdwijnt en de realiteit daarbij uitschakeld.. Voor andere is dit lastig te zien als shutdown want het lijkt gewoon alsof ze gewoon met fantasie spel bezig is. Haar fantasie figuren kunnen namelijk wel vragen beantwoorden en zelfs bv op school nog redelijk.met werkjes mee komen.. echter verteld ze achteraf dat niet zij maar bv roodkapje haar werkjes heeft gemaakt zo beschermd ze zichzelf ook tegen de angst om te faalen.. ze heeft zelfs letterlijk haar sprookjesfiguurnaam regelmatig boven een toets of werkje gezet.
Maar er is ook de meltdown modus, deze volgt soms ook de shutdown als die niet voldoende is maar komt vaak genoeg voor zonder een shutdown modus..
Een meltdown kent verschillende uitingen waar we een zoon hebben die letterlijk explodeert en boos en gefrustreed reageert, niet meer in staat te filteren wat hij zegt en of doet. Wanneer dit buitenshuis gebeurt lokt dit enorme reacties uit van buitenstaanders.. Want dan is het een onopgevoed kind en dat kan echt niet.. Ondertussen ben ik redelijk aan deze reacties gewend en komt het in een meltdown bij mijn zoon niet aan. Een ander soort meltdown is die van mijn dochter geen boosheid te zien alleen maar enorme paniek en angst, je ziet het opbouwen en opbouwen steed meer zichtbare paniek tot het tot uiting komt.. waar we de opbouw thuis aan kunnen pakken de oorzaak weg kunnen nemen of bespreekbaar maken is dit buitenshuis erg lastig… tijdens zo’n enorme paniekaanval zijn de reacties van buitenstaanders ineens heel anders men is niet verontwaardigd maar men is bezorgd, helaas zorgt de vraag gaat het van een wildvreemde voor meer paniek.
Welke meltdown er dan ook plaats vind mijn hart breekt keer op keer… Wat wil ik graag hun angst, hun overprikkeling wegnemen. Zorgen dat ze het punt van meltdown niet bereiken maar soms is iets kleins al genoeg… Op de lastige moment sta ik mijn tranen weg te slikken, probeer ik mijn rust te behouden en alles wat er om ons heen gebeurt te vergeten.. Al vraag ik me soms af of het niet op zou luchten de omstanders weg te snauwen, een flink potje mee te huilen, maar dat zal mijn kinderen niet helpen. Mijn eigen gevoel stop ik even weg en nu s’avonds op de bank met de kinderen veilig in hun bed kannik er aan toe geven en breekt mijn hart opnieuw. Mijn hart breekt omdat het weer heel duidelijk wordt dat de gewone dingen helemaal niet zo vanzelf sprekend zijn….
