In mijn blogs beschrijf ik wat we meemaken op onze reis door het leven, gekleurd door autisme, een vleugje ADHD en de rugzakjes gevuld met angst en trauma. Ik omschrijf onze huidige reis. Ik ontvang reacties van herkenbaarheid, maar ik ontvang ook reacties van ouders die hun reis net beginnen. De reis die start vol onzekerheden, een stukje rouw en een stukje zich eindelijk gehoord voelen in hun reis of soms zelfs strijd. De reis die vaak voor een diagnose al begint, maar veel te vaak niet herkend of erkend wordt.
Wanneer onze reis begon kan ik niet zo goed zeggen, misschien wel bij de geboorte van de oudste, want een baby uit de boekjes, geen idee of die bestaan, maar dat was hij in ieder geval niet. Toch ervaarde ik mijn reis niet als zwaar, wel anders, maar niet zwaar. Onze reis bestond uit omleidingen, wegwerkzaamheden en andere rare fratsen. Of het nu was omdat ik geen vergelijkingsmateriaal had of omdat het gewoon paste in mijn manier van opvoeden vond ik de start van de reis bijzonder, maar niet zwaar. Uiteraard is een uur bezig zijn met een nieuwe jas aan doen bij een kleuter op dat moment geen pretje, maar dit hoorde bij mijn zoon.
Maar als ik dan nu een reactie op een blog krijg waarbij een ouder aan het begin van de reis staat, net een diagnose, hun 4-jarige die net een ASS-diagnose heeft gekregen. En vaak krijg je de diagnose en is het heel zwartwit: “sorry we kunnen u nog niet vertellen wat dit voor de toekomst gaat betekenen, een kind, ook een kind met ASS, ontwikkelt zich op zijn/haar eigen manier en tempo”. Ik kan me voorstellen dat je dan heel graag wat herkenning leest, maar vervolgens ook vooral verhalen, waarbij alles ondanks wat strubbelen, best wel goed gaat… Een blog over een totaal vastlopende puber is dan eerder een stukje toekomst die je niet wil lezen. Maar bedenk dat die vastlopende puber ook gewoon een puber is die gezellig samen een spelletjes speelt, die zeurt om pizza. En die vooral vindt dat je de lastigste moeder ooit bent als je zegt dat het nu toch echt bedtijd is, of dat een ijsje echt geen ontbijt is. Want ondanks dat alles gekleurd wordt door autisme, een vleugje ADHD en een rugzak met angst en trauma, groeit elk kind uit tot die vervelende puber, en ook dat heeft zijn charmes. Verlies dus niet de moed tijdens de reis, maak ruimte om te genoten van mooie momenten, ga de avonturen niet uit de weg, en bedank dat na elke zware bergbeklimming je daarna mag bijkomen uitkijkend over wat je allemaal al samen bereikt hebt.
